Σελίδες

Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2008

Ο ΤΕΛΩΝΗΣ ΚΑΙ Ο ΦΑΡΙΣΑΙΟΣ

ρχιμ. ντωνου Ρωμαου


ν ζοσε στν Παρδεισο νθρωπος, μ διαβολικ συμβουλ μετεστρφη, διεστρφη. Κα ν ταν νας νθρωπος πο θαμαζε κα δοξολογοσε τν Θε κα πκουε στς ντολς το Θεο κα χαιρτανε τν ποταγ του στν Θε, γινε νας νθρωπος γωκεντρικς, γωϊστς. θελε τ πργματα ν γνουν κατ τ δικ του θλημα, κατ τ συμφρον του, πως κενος ββαια τ ννοοσε, χι πλον πως τ ννοοσε Θες κα γι᾿ ατ νθρωπος πεσε. κουσε τ συμβουλ το διαβλου κα πανασττησε κατ τς ντολς το Θεο, πειδ θερησε τι εναι πλον συμφερτερο σ ατν ν κοσει τν δηγα το διαβλου παρ τν ντολ το Θεο.

π ττε κα μες λοι ο πεσμνοι νθρωποι κληρονομσαμε ναν γωκεντρισμ δυσπητο κα καμπτο, θ λγαμε. Κι ατς γωκεντρισμς ξεκινει π τ γννησ μας κα πολλς φορς, δυστυχς, μς συνοδεει μχρι τν τφο. Συγκεντρωμνοι π ττε πο γεννιμαστε στ λικ γαθ πο μπορε ν μς προσφρει Μννα μας, ταν μς χει κμα στν γκαλι της, βρφη λγων μερν, ν μς δσει γλα λα πνε καλ, ν δν μς δσει ρχζουμε τ κλματα· ν τν χουμε κοντ μας λα πνε καλ, ν φγει π κοντ μας, ασθανμαστε νασφλεια. τσι μπανουμε μσα στ ζω μ᾿ ατν τν γωκεντρισμ, ποος εναι συνυφασμνος μ τ νστικτο τς ατοσυντηρσεως, πως λνε ο πιστμονες, κα πολλς φορς τ μπερδεουμε κα ,τι θλουμε νομζουμε τι εναι κα παρατητο γι τν πστασ μας, γι τ διατρησ μας κα λμονο σ κενον πο δν θ θελσει ν κνει ατ πο μες νομζουμε τι μς εναι παρατητο. Κα νλογα μ τν κοσμοθεωρα τς οκογενεας μας, νλογα μ τς θρησκευτικς μας πεποιθσεις, νλογα μ τν γωγ πο χουμε καθνας π τ σπιτικ μας, τν οκογνει μας, ατν τν γωκεντρισμ τν διατηρομε κα τν διαμορφνουμε σο μπορομε πι λοκληρωμνο, πι τεγκτο, πι σκληρ.

Δο κατηγορες θ μποροσαμε ν πομε τι πρχουν: κενοι πο στηρζουν λα τους τ βιματα, λα τους τ ασθματα γι νττητα κα γι περοχ στ τ χουν, τ πολαμβνουν, τ κνουν, κα ο λλοι πο συγκεντρνουν τν προσοχ τους στ τ εναι, πς τος θεωρε κσμος, πσο μεγλοι, πσο μικρο, πσο μηδαμινο κα πσο προχοι εναι.

νας π ατος τος νθρπους, φανεται, ταν κα Φαρισαος, ποος παρουσισθηκε στ Θε μπροστ, χοντας φωτογραφσει, κατ τ γνμη του, πολ καλ τν αυτ του κα λεγε λα κενα τ γκωμιαστικ, στηρζοντας να ασθημα εεξας, να βωμα νττητος κα περοχς ναντι λων τν λλων κα διατερα ναντι το Τελνου.

Εχε κνει ββαια δο λθη μεγλα. Τ να ταν τι θλησε ν κνει σγκριση το αυτο του μ λλους νθρπους κα τ δετερο ταν τι θελε ν συγκρνει τ δρα πο το δωσε Θες στν διο, μ κενα πο δν εχε πρει Τελνης. Διτι ,τι καλ εχε ς νθρωπος ταν δρο το Θεο κα δν μποροσε ν τ θεωρε δικ του κατρθωμα. Κα τσι φθασε σ᾿ ατ τ φαρισαϊκ παρση, πως τ λμε, τ ασθημα τς περοχς κα τς νττητος, πο παρουσιστηκε τσο πολ φοβερ κα, πως τ τονζει κα Κριος, μς κνει κα μς, πολλς φορς, ταν τ κομε, τουλχιστον ν τρμουμε.

λλ δυστυχς, ετε συνειδητ ετε συνεδητα, εμαστε λοι Φαρισαοι! Εμαστε! Κα λοι μας συγκεντρνουμε τν προσοχ μας, ετε κρυφ ετε φανερ, ετε θρησκευτικ ετε μ θρησκευτικ, συγκεντρνουμε τν προσοχ μας ν δομε τ πραμε π τ ζω, τ κερδσαμε, τ κατακτσαμε, πσο ο νθρωποι μς πολπτονται, πσο ο νθρωποι μς π0λογζουν, ν πρχουν καττεροι ντεροι π μς, ν ο νθρωποι ντνονται καλτερα π μς, ν τ παιδι τους πνε στ σχολεο τ διωτικ μ τ ατοκνητο κα τ δικ μας πνε μ τ πδια, ν τ παποτσια μας εναι πι καινοργια πι παλι. ν κα ποι π τ παιδι μιλνε πι εγενικ χι, ν πνε δν πνε στν κκλησα κα χλια δυ λλα. Χλιες δυ συγκρσεις κνουμε σμφωνα μ τ μυαλ μας, τν κοσμοθεωρα μας, γι ν δομε τλος πντων τ χουμε κατακτσει, τ πολαμβνουμε τ μς λεπει, πσο μς πολογζουν κα πσο δν μς πολογζουν.

Κα πολλς φορς ατ τ βιματα τς νττητος, τς περοχς πο ποκτομε τ κνουμε κα προσευχς νλογες μ το Φαρισαου κα νομζουμε τι λα τ πργματα πνε καλ.

Βεβαως πρχει κα λλη πλευρ. ταν λη ατ ρευνα πο κνουμε γι ν δομε ποιο εμαστε κα τ χουμε κα πσο ξζουμε μς πληροφορε ρνητικ, μς λει τι μες εμαστε κενοι πο πολειπμεθα, στερομεθα, πο μειονεκτομε· ττε ντ ν χουμε ασθημα νττητος χουμε ασθημα ξουδενσεως κα τσεις ατοκαταστροφς! φο δν εμαι τποτε, φο δν ξζω τποτε, φο κσμος δν μ πολπτεται, φο δν μπορ ν κατακτσω τος στχους πο θλω, τ τ θλω τ ζω; ς ξαφανισθ π προσπου τς γς. λοι ατο πο ατοεξαφανζονται δν κνουν τποτε λλο παρ φανερνουν ατ τν δυναμα. θελαν ν κανοποισουν ατ τ φαρισαϊσμ, δν μπρεσαν κα πγαν π τν νποδη ν διατηρσουν τν γωϊσμ τους κα ατοεξαφανζονται π τ ζω γεμτοι ασθματα πνου κα πικρας.

Στν κκλησα π ττε πο Κριος γινε νθρωπος κα σαρκθηκε κα προσλαβε λο τ νθρπινο γνος κα ρθε κα ζησε γι μς κα θ λεγα μ μι πλ λξη γινε «ποτυχημνος» γι μς -πνω στ Σταυρ πθανε σν ποτυχημνος, πι ποτυχημνος νθρωπος το κσμου, πι ποτυχημνος πανασττης πραξικοπιματας, τσι τν θεωρσανε, τσι τν σταυρσανε. Χριστς π ττε πο γινε νθρωπος, συγκντρωσε λη τν ποτυχα λου το νθρπινου γνους στ δικ του «ποτυχα», λλ χι γι ν μενει ποτυχα κα χι γι ν δηγσει στν ατοκτονα, λλ γι ν δηγσει στ θραμβο, στν νσταση. γινε ποτυχημνος γι μς, λλ γινε συγχρνως κα νικητς γι μς. γινε σωτηρα μας, πιθυμα μας, αἰώνια λτρωσ μας, αἰώνια μακαριτης μας.

π ττε λοιπν μες ο πιστο δν πρπει ν προσχουμε τ εμαστε, πσο ξζουμε, πσα γαθ κατακτσαμε τχνες πληψη κοινωνικ πιστημονικ κα χλια δυ λλα πργματα. κενο πο πρπει ν κνουμε εναι πρτα-πρτα σν τν Τελνη ν ζητμε μ κατνυξη μ δκρυα, μ συντριβ τ λεος το Θεο, ν καθαρσει τν ψυχ μας, ν νοξει τ μτια μας ν βλπουμε πραγματικ, ν χαιρμαστε τ σα κανε γι μς. Τ ασθματα τς νττητς μας ν δραινονται κα ν πηγζουν π τ τ κανε Θες γι μς, χι ν χουμε μες λλοι κνει τποτε. Κα δετερο, ταν διαπιστνουμε τ κανε Θες γενικ γι τ νθρπινο γνος, γι τν κκλησα Του, γι μς λους, ν μπορομε ν προχωρομε πι πρα κα ν ναγνωρζουμε τς μεγλες εεργεσες πο κανε κα στν διο μας τν αυτ.

Πολλς φορς ναγνωρζουμε τν Θε τι εναι Πατρας λου το κσμου, λλ δν ναγνωρζουμε τι εναι Πατρας δικς μας κα μλιστα πι πανσχυρος κα πι παντοδναμος λων Πατρας, πο δν θ μποροσε ν τν χει κανες λλος. Δν τ νιθουμε μως ατ, γι' ατ κα πελπιζμαστε, γι' ατ κα δημονομε, γχμεθα. Ασθανμαστε να τποτε, μηδαμινο, κουρελιρηδες... Γιατ, γιατ ν μειονεκτομε;

κτς το τι λοιπν Θες κανε τσα γι μς, μς δωσε τ δυναττητα ν πσαν στιγμν ν ζομε μσα στ ζω το Χριστο πως κα πιτυχα μας ποτυχα μας ξαρτται π τ πσο εναι πιτυχα ποτυχα κατ Χριστν. χι πς τν κρνουν ο νθρωποι, χι πς τ λει τ μυαλ μας, χι πς θ μιλσει γειτνισσα γι μς δσκαλος στ σχολεο ρω ᾿γ- ποιοσδποτε λλος πολ περισστερο ο φημερδες κα τ περιοδικ. Ατ δν μς συγκινον. Τ κομε, τ διαβζουμε, τ κρνουμε, λλ δν στηρζουμε πνω σ' ατ τ στοιχεα τ βιματα τς πνευματικς εεξας μας, δν στηρζουμε τν νττητ μας, δν στηρζουμε τν πιτυχα μας κα πολ περισστερο τ θρρος κα τν λπδα μας γι τ ζω.

Γιατ ν στηριζμαστε πνω σ' ατ τ στοιχεα τ γινα, γινμαστε εδωλολτρες. ν στηριζμαστε πνω στ Χριστ κα στ τ κανε Χριστς γι μς, εμαστε μλη τς κκλησας ζωνταν κα λπδα μας δν φεγει ποτ κα σωτηρα εναι βεβαα κα νσταση μ τν Χριστ εναι βεβαα.

Χωρς πλι ν χουμε τ δικαωμα ν περηφανευθομε κα ν πομε τι μες εμαστε χριστιανο κα καλτεροι π τος λλους πο δν εναι χριστιανο. Γιατ Χριστς μς επε δυ φοβερ πργματα. Πρτα -πρτα μς επε τι, ν θλουμε ν εμαστε μαζ Του, πρπει ν παρνηθομε τν αυτ μας κα δετερο ν σηκσουμε τν σταυρ κα ν τν κολουθσουμε. Κα μετ μς επε, ν λα σα μς χει διατξει, μς χει δσει ντολς τ κνουμε, ν ασθανμαστε κα ν ζομε τι εμαστε χρεοι δολοι γιατ κναμε τι πρεπε ν κνουμε κα τποτε παραπνω. Κα ατ τ κναμε μ τ δναμη κα τ Χρη τ δικ Του. Δν μς φνει περιθρια γι καυχσεις ττοιου εδους, γι περηφνειες, γι περοχς κα γι μειονεξες. Μς φτνει μνο ν μενει ψυχ μας κστατικ, ν βλπουμε τ σα κενος κανε, ν Τν θαυμζουμε, ν ασθανμαστε, πως λνε ο Πατρες, να μηδενικ, τ οδν κα ν σκεπτμαστε γιατ Θες τσο πολ θλησε ν μς γαπσει κα τσο πολ θλησε ν μς εεργετσει ν δν τ ξζουμε.

τσι μπανουμε στ τελωνικ βωμα, δηλαδ στ βιματα κενα πο , κατανσσουν τν ψυχ το νθρπου, τραβον τ Χρη, τ λεος το Θεο κα τν κνουν νθρωπο το Θεο. τσι ζοσαν κι ο Πατρες. μεγαλτερος γιος ποτ δν ασθανταν τι εναι γιος, λλ τι εναι σχατος τν μαρτωλν, πι φθηνς κα βδελυρς νθρωπος. Πολλο φθασαν μχρι τ σημεο ν πον τι «οτε τ σμα μου ν μν κηδψετε»! «Ν τ φσετε ν τ φνε τ θηρα», γιατ πστευαν π τ ταπειν φρνημα πο εχαν γι τν αυτ τους, τι δν ξιζε οτε τν τιμ τς κηδεας! Ττοια δα εχαν ο γιοι γι τν αυτ τους. Κα διος νανθρωπσας Θες κατεδχθη κριβς να ττοιο τιμωτικ θνατο, γι ν ξερριζσει ατ τ βιματα τ γωκεντρικ π τ ζω μας κα ν μς ξαναφρει στ ζω τς Χριτος, τ θεϊκ, ν μς κνει θεος κατ χριν, πως διος μς χει πε.

νογει τ Τριδιο λλη μα φορ κκλησα κα μς καλε στν κατνυξη, τν συντριβ κα τ μετνοια. ν κρατσουμε ατ τ βωμα, πο θ ᾿λεγε κανες τι εναι πικεφαλς τς μεγλης ατς περιδου τς Τεσσαρακοστς, κα τς προπαρασκευς γι τν Τεσσαρακοστ, ν κρατσουμε ατ τ βωμα ν διατηρηθομε μσα στ Θε μ ταπενωση, μ λπδα, θ χουμε κα χαρ κα ερνη κα θ ζομε, χι φαρισαϊκ, λλ τελωνικ τ βεβαιτητα τς σωτηρας μας.