Σελίδες

Τρίτη 4 Μαρτίου 2014

«Λόγος εἰς τήν Κυριακή τῆς Τυρινῆς καί γιά τήν ἐπιστροφή μας στόν Παράδεισο»


Τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Ἀντωνίου
Μητροπολίτου τοῦ Σουρόζ


Τό νθρώπινο γένος στό πρόσωπο το παλιο δάμ πεσε, ταν μάρτησε πέναντι στήν γάπη· κι φοβερή κρίση το Θεο θά εναι μιά κρίση γιά τήν νθρώπινη γάπη.

νθρωπος εχε προσκληθε στήν πλήρη ντίληψη, σέ μιά νότητα λόκληρης τς ζως του μέ τό Θεό μέσω τς γάπης λλά πεσε πειδή θέλησε νά μάθει τό μυστήριο το εναι μέ τήν κρύα λογική του καί τήν τυφλωτική ντίληψη τς σάρκας. Καί γινε σάρκα, τό πνεμα σβήστηκε ν φυσικός νθρωπος θριάμβευσε μέσα του, κι γινε ατό πο γνωρίζουμε τούς αυτούς μας νά εναι: κάτοχος νός βέβαιου, ψεύτικου εδους κατανόησης το μυαλο κι νός μεθυστικο εδους ντίληψης το σώματος.

Τή γνώση
μως κείνη πο νθρωπος εχε κληθε νά ποκτήσει μέσα στήν νότητά του μέ τό Θεό, μέ τήν νατένιση τν μυστηρίων τς ζως καί τς παρξης στό βάθος το Θεο τήν χασε - πως τή χάνει καί τώρα - ταν μάρτησε πέναντι στήν γάπη.

Τό Ε
αγγέλιο τς περασμένης Κυριακς ταν γιά τή Μέλλουσα Κρίση. κρίση ατή βασιζόταν ποκλειστικά στήν ρώτηση ν μασταν κανοί ν' γαπμε ταν ζούσαμε στή γ: «θρεψες τούς πεινασμένους, συμπόνεσες σους κρύωναν, ντυσες τούς γυμνούς, εχες τό θάρρος νά πισκεφτες τούς φυλακισμένους, εχες δείξει λεος καί γάπη;» Ατή εναι μόνη κρίση γιά τήν ποία μιλάει Κύριος. Ρωτάει μόνο τί εδους καρδιά εχαμε, ν πάνω στή γ μασταν κανοί ν' γαπήσουμε μέ λο τό πλάτος τς γήινης γάπης καί μέ μιά ζωντανή, νθρώπινη καρδιά γεμάτη συμπάθεια, στοργή καί συμπόνια. φοβερή κρίση εναι τρομακτική διότι δέ θά παιτήσει τίποτα πό μς. Θά σταθομε πλς μπροστά στό πρόσωπο το Θεο καί τότε μπρός στό πρόσωπο τς θεϊκς γάπης, σ' να πεδίο που δέν πάρχει τίποτα λλο κτς πό τήν γάπη, που γάπη κφράζει λο τό νόημα το εναι, ατό πο εναι καλό μέσα μας θά θρηνήσει διότι ποτέ δέν τό φήσαμε λεύθερο, ποτέ δέν τό φήσαμε νά κφραστε στήν πληρότητά του, διότι σκοτώσαμε τήν γάπη γιά χάρη τς κρύας λογικς μας καί τν πειρασμν τς σάρκας.
Σήμερα λοιπόν, θυμούμενοι τήν πτώση το δάμ μπορομε πολύ εκολα νά φανταστομε τό πς χυσε πικρά δάκρυα μπρός πό τίς πύλες το παραδείσου. Ο πύλες ατές το παραδείσου εναι ο πύλες ο ποες εναι κλεισμένες σέ κενον ποος χει ποτύχει στήν γάπη. Πόσο συχνά δέ νιώθουμε κι μες κάτι παρόμοιο: οκογένεια διαλύεται καί κάποιος θρηνε μπροστά στίς κλειστές πύλες το παραδείσου πειδή γάπη δέν μπόρεσε νά σταθε καί νά θριαμβεύσει, πειδή τίποτα δέν χει μείνει κτς πό ψυχρότητα καί πομάκρυνση· πεθαίνει σως μιά φιλία κι νας νθρωπος στέκεται στόν παγωμένο κόσμο μις σβησμένης γάπης καί μις κλειστς καρδις.

Δέ γνωρίζουμε κι
μες τόν πόθο κενο το δάμ γιά τόν ποο κκλησία ψάλλει μέ τόσο μεγάλο πόνο; Δέν λκεται ψυχή μας πρός τό Θεό, πρός τά γαπημένα μας πρόσωπα, καί δέ μς κλείνεται πόρτα κατάφατσα πειδή γάπη μας δέν εναι ρκετή, πειδή ψύχρα καί πολίθωση τν καρδιν καί το μυαλο μας εναι τόσο δυνατές;

Τί πρέπει νά κάνουμε
μως; Πς νά ξεφύγουμε πό τή φρίκη ατή; Τήν πάντηση μς τή δίνει τό σημερινό Εαγγέλιο. Τό νά μάθουμε ν' γαπμε ξαφνα, νεπιφύλακτα, τό ν' νοίξουμε τίς καρδιές μας, ν' νοίξουμε τίς ζωές καί τίς ψυχές μας στό Θεό καί τούς νθρώπους εναι πέρα πό τίς δυνάμεις μας, μπορομε μως τουλάχιστο ν' ρχίσουμε πό τά μικρά- μπορομε, πως λέει πόστολος Παλος (Ρωμ. 14.1) νά ρχίσουμε νά δεχόμαστε νας τόν λλο σάν «σθενοντας», πως κριβς σθενες εμαστε καί μες. Ατή εναι ρχή τς συγχώρησης.

Ε
μαστε νίκανοι νά συγχωρομε στε νά μήν παραμένει πόνος καί φρίκη, μπορομε μως ν' ρχίσουμε νά συγχωρομε, μπορομε νά πομε: «Σέ δέχομαι πως εσαι· παρ’ λη σου τήν ψυχρότητα καί τήν πικροχολία, τήν κακοτροπία καί τήν σχήμια δέ θά σέ ποστραφ· εσαι δελφός μου, δελφή μου, μητέρα μου, πατέρας, φίλος μου. Θά νεχτ τήν ψυχρότητά σου, θά νεχτ τά πάντα, θά τά ποφέρω. Πρός τό παρόν ατό εναι λο πο μπορ νά κάνω- δέν εμαι κανός νά σέ γαπήσω, μπορ μως νά σέ ποδεχτ. Μπορ νά σέ δεχτ πως καί Χριστός δέχτηκε τό σταυρό, τόν σπλαχνο, βασανιστικό σταυρό, καί νά σέ μεταφέρω μέ μαρτύριο καί θλίψη στούς μους μου».

Δέν ε
ναι βέβαια λους πο πρέπει νά πομείνουμε μέ τόσο πόνο καί λύπη. Πολλούς μπορομε νά μεταφέρουμε μέ χαρά· κι ς μήν ξεχνμε λους σους μεταφέρουν μς μέ στοργή, μέ συμπόνια, μέ γάπη.

ν δέν μπορομε νά συγχωρέσουμε τέλεια ς λυπηθομε τουλάχιστο τόν λλο πο εναι μαρτωλός πως κριβς καί μες, πο εναι ξ σου μ' μς σθενικός καί νίσχυρος, τό διο νίκανος ν' γαπήσει, τό διο νίκανος νά συγχωρέσει, νά ζήσει. ς δεχτομε νας τόν λλο μέ τήν γάπη το σταυρο, καί ς μπομε στή Μεγάλη Τεσσαρακοστή χαιρόμενοι πο μς δόθηκε νά προχωρήσουμε μαζί πρός τή σωτηρία, πρός τήν μέρα πο μέ τή χάρη καί τή δύναμη το Θεο, τή στοργή καί τήν γάπη καί τήν παρηγοριά το Θεο θά μπορέσουμε κι μες νά γίνουμε καλά καί νά γνωρίσουμε τήν πλήρη συγχώρηση, τήν τέλεια γάπη καί μέσα πό τίς στενές πύλες θά χουμε φτάσει στή Βασιλεία το Θεο. Ἀμήν!!