ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ;

 Συνέχεια από το ΑΡΧΑΓΓΕΛΩΝ ΤΟΠΟΣ

Κατ' αρχάς θα πρέπει να ομολογήσουμε ότι στα στόματα και τα μυαλά πολλών αδερφών μας, η «ορθοδοξία» σχεδόν έχει διαχωριστεί από τον Χριστιανισμό και αποτελεί ένα μόρφωμα κοινωνικοπολιτικό, που εύκολα μπορεί κάποιος να το βάλει στο όνομα τού κόμματός του ή να το αναγγείλει όταν φτιάχνει ένα κόμμα για να το χρησιμοποιήσει για πολιτικούς σκοπούς, μάλλον εθνικιστικούς παρά χριστιανικούς. Για να μην μιλάμε για τα δικά μας, να θυμίσω εκείνο τον κομμουνιστή ηγέτη Μιλόσεβιτς, που όταν αποφάσισε ότι δεν ήθελε με δημοκρατικό τρόπο να λυθεί το ζήτημα τού τι θα γίνει με την Σερβία, μέσα σε μια βραδιά σχεδόν, δήλωσε Ορθόδοξος και ξεκίνησε ένα πόλεμο (για τον οποίο βέβαια φταίγανε και πολλοί άλλοι). 

Με παρόμοιο τρόπο είδαμε εδώ και πολλές δεκαετίες την λέξη "ορθοδοξία" να μπαίνει στο στόμα πολιτικών που μάλλον δεν είναι χριστιανοί στην πράξη, πολιτικών που δεν πιστεύουν στον Χριστό, αλλά έβγαιναν την ημέρα αυτή από την Μητρόπολη κι όταν τους ζητούσαν να κάνουν μια δήλωση, σαφέστατα η δήλωση δεν ήταν δήλωση Χριστιανού, αλλά πολιτικού. Μιλούσαν για ισολογισμούς, προϋπολογισμούς. Ψέματα έλεγαν αλλά δεν μας ενδιαφέρει αυτό, αλλά σίγουρα δεν μιλούσαν ως χριστιανοί. 

Την λέξη "ορθοδοξία" λοιπόν, επειδή την έχουν καπηλευτεί πάρα πολλοί, θα πρέπει να την ξεκαθαρίσουμε. Και να ξεκαθαρίσουμε ότι Ορθόδοξος είναι ο χριστιανός ο οποίος μετέχει των μυστηρίων, ο οποίος ζει όσο μπορεί (κατά τη δυνατότητά του εννοείται) με τα νάματα του Ευαγγελίου και των Πατέρων της Εκκλησίας και λέγεται ορθόδοξος γιατί έχει ορθή δόξα, δηλαδή δεν έχει ξεφύγει σε αίρεση. Εάν κάποιος είναι βαπτισμένος ορθόδοξος αλλά στην ουσία με την πράξη του και την ζωή του είναι αιρετικός όπως αυτοί που προαναφέραμε, τότε δεν είναι ορθόδοξος.

Κατ' αρχάς η εκκλησία δεν έχει σχέση με κόμματα. Η ορθοδοξία είναι υπεράνω κομμάτων. Η ορθοδοξία δεν έχει αρχηγούς παρά μόνο τον Κύριο. Ούτε ο Αρχιεπίσκοπος, ούτε ο Πατριάρχης είναι αρχηγοί της Ορθοδοξίας, γιατί όλοι υπακούμε στον Χριστό και στο Ευαγγέλιό Του. Συνεπώς, υπήρξαν Πατριάρχες και επίσκοποι που καταδικάστηκαν ως αιρετικοί, που έκαναν λάθη και το ομολόγησαν, που ήταν αιρετικοί και έγιναν ορθόδοξοι, που έπεσαν και σηκώθηκαν, αλλά ο Ιησούς Χριστός και το κήρυγμά Του παραμένει στους αιώνες για να το ακούμε και να ξυπνάμε σε καιρούς δύσκολους όπως ο τωρινός.

Πολλοί αδερφοί μας και κάποιοι κληρικοί που εμφανίζονται στην τηλεόραση, ζητούν η Εκκλησία να έχει τον ρόλο της Εθναρχίας, κάτι το οποίο εξαγριώνει άλλους συμπολίτες και συμπατριώτες μας. Μπορεί η Εκκλησία να είχε ηγετικό ρόλο κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας και να αποτέλεσε πραγματικά ένα στήριγμα του έθνους, όμως έχουμε ξεχάσει κάτι όταν το ζητάμε αυτό σήμερα. Ότι η σημαντικότερη πολιτική πράξη την οποία μπορεί να κάνει ένας χριστιανός είναι αυτή που του ζητήθηκε από τον Ιησού Χριστό και την οποία δεν κάνουμε: "Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη". 

Ο Χριστός δεν περιέγραψε ένα χριστιανό του καναπέ, που κάθεται και κρίνει μπροστά στην τηλεόραση. Αλλά έναν άνθρωπο που μετανοεί συνεχώς, που δεν αυτοδικαιώνεται, αλλά βγαίνει έξω στον κόσμο να του μιλήσει για αξίες ξεχασμένες. Ο χριστιανός, λοιπόν, είναι πολιτικό πρόσωπο χωρίς να ανακατεύεται με τα πολιτικά, ούτε τα κομματικά (μπορεί να πιστεύει ό,τι θέλει), αλλά εφόσον πάνω απ' όλα έχει στην καρδιά, στο νου και στην ψυχή τον Ιησού Χριστό δεν μπερδεύεται με του κόσμου τούτου τα ψέματα. Έχει ένα και μοναδικό σκοπό και αυτό αποτελεί πολιτική πράξη. Να αγαπήσει, να ειρηνεύσει και μέσα από την παρουσία του και την στάση του να το διδάξει και σε άλλους ανθρώπους (αυτό το ξεχάσαμε). 

Η Εκκλησία επίσης δεν είναι φιλανθρωπικό ίδρυμα. Ζητείται ασταμάτητα από τις εφημερίδες και από πολλούς εχθρούς της εκκλησίας, η εκκλησία να δώσει, να κάνει, να πουλήσει, να τα δώσει όλα. Η εκκλησία δεν ξεκίνησε ως φιλανθρωπικό ίδρυμα και δεν υπήρξε ποτέ φιλανθρωπικό ίδρυμα. Η Εκκλησία είναι το σώμα εκείνων οι οποίοι ακολουθούν τον Ιησού Χριστό. Αποτέλεσμα της δράσης τους (όταν έχουνε δράση και δεν κάθονται στον καναπέ) είναι και η φιλανθρωπία. Έτσι, λοιπόν, σε όλες τις δύσκολες στιγμές της ιστορίας, από την εποχή που διαβάζουμε τις πράξεις των αποστόλων, σκοπός των χριστιανών δεν είναι να βοηθήσουν τις χήρες και τα ορφανά, αλλά να διαδώσουν το ευαγγέλιο του  Ιησού και το διαδίδουνε σ' όλο τον κόσμο γιατί έχουν θέρμη και ζήλο, αλλά αποτέλεσμα της αγάπης τους είναι να ασχοληθούν με τις χήρες και τα ορφανά και όχι μόνο. Τον 2ο αιώνα στην Αλεξάνδρεια, όταν δημιουργείται μια μεγάλη κατάσταση πανικού εξαιτίας λιμού που ενσκήπτει, οι χριστιανοί για πρώτη φορά μετά από 2 αιώνες βοηθούν και ανθρώπους εκτός της χριστιανικής κοινότητας, ειδωλολάτρες και πολλοί απ' αυτούς πεθαίνουν κολλώντας την αρρώστια. Η φιλανθρωπία είναι αποτέλεσμα του πρώτου και σημαντικού σκοπού, του «ενός εστί χρεία».

Η Εκκλησία επίσης δεν είναι ένα ρατσιστικό κίνημα, όπως κάποιοι θέλουν να την παρουσιάσουν. Είναι παράλογο για όσους χριστιανούς ή ιερείς φέρονται έτσι, όταν ο Χριστός κήρυξε στη Σαμαρείτιδα, στη Χαναναία, στις πόρνες, στους τελώνες, όταν ο Απόστολος Παύλος κήρυξε στους ειδωλολάτρες, να έχουμε καταντήσει κάποιοι από εμάς να κάνουμε ρατσιστικά κήρυγματα. Άλλο να μην μου αρέσει αυτό που συμβαίνει στην χώρα μου κι άλλο να μην είμαι χριστιανός πραγματικός.  

Επίσης οι χριστιανοί δεν είναι και δεν επιτρέπεται να είναι μισαλλόδοξοι. Γιατί όπως είπαμε, ο μοναδικός ηγέτης της πίστης μας σταυρώθηκε γι' αυτούς που τον μισούσαν. Επίσης, μετά τον Χριστό ακολούθησε νέφος μαρτύρων, που τους σκότωσαν χωρίς να αντισταθούν και χωρίς να αντιδράσουν με βία και μισαλλοδοξία. Απόδειξη αυτού είναι ότι σ' όλες τις επιστολές του Αποστόλου Παύλου, του Πέτρου, του Ιακώβου, του Ιούδα, του Ιωάννη δεν βρίσκουμε λόγο μίσους για τους άλλους. Λένε την αλήθεια, ότι ο κόσμος προτίμησε το σκοτάδι παρά το φως, αλλά δεν μισούν, δεν κατηγορούν, δεν βρίζουν, δεν οργίζονται, δεν θυμώνουν. Αγαπάνε. Κι επειδή αγαπάνε ο λόγος του Κυρίου διαδίδεται σ' όλο τον κόσμο. 

Επίσης, η ορθοδοξία δηλαδή ο χριστιανισμός στην ορθή του δόξα δεν είναι απόκοσμος. Δεν είναι άλλη μία θρησκευτική αίρεση που ήρθε να μας μιλήσει για τα «πνευματικά» μας. Σ' όλη την παράδοση της Εκκλησίας γίνεται σαφές ότι ο Χριστός ήρθε να σώσει τον κόσμο κι όχι να μιλήσει για θρησκευτικά καθήκοντα. Το έκαναν και οι Φαρισαίοι αυτό, δεν θα χρειαζόταν να έρθει. Συνεπώς, εφόσον ο Κύριος θέλει να σώσει τον όλο άνθρωπο είναι επόμενο, η πνευματική ζωή να μην είναι κάτι που κάνουμε το βράδυ στο σπίτι μας ή μια ώρα την Κυριακή, αλλά πνευματική να γίνεται η ζωή μας όταν στραφούμε στον Ιησού Χριστό. 

Η ορθοδοξία επίσης δεν είναι ένας συντηρητικός οργανισμός, όπου κάποιοι άνθρωποι που φοβούνται το μέλλον μαζεύονται για να πουν "πως χάλασε ο κόσμος". Και ξέρετε γιατί; Γιατί το ίδιο το ευαγγέλιο λέει ότι ο κόσμος είναι χαλασμένος και άρχων του κόσμου τούτου είναι ο σατανάς και ότι ο κόσμος πορεύεται προς τα έσχατα. Άρα, ένας χριστιανός που μιλάει με αυτό τον τρόπο που είπα πριν δεν έχει καταλάβει τι θα πει χριστιανική πίστη. Κουράστηκα από μικρό παιδί να ακούω χριστιανούς, που θα 'πρεπε να είναι το άλας της γης, να λένε "χάλασε ο κόσμος". Μας τα είπε ο Ιησούς Χριστός αυτά εδώ και 2.000 χρόνια. Τώρα το θυμηθήκαμε; 

Εμείς έχουμε αποστολή να πούμε κάτι άλλο: Έρχεται η Βασιλεία των ουρανών. Χαρείτε, ζήστε αυτή την ζωή, χωρίς να περιμένετε χιλιαστικές ερμηνείες του κόσμου τούτου και μεσσιανικά οράματα για παραδείσους επίγειους που οδήγησαν σε αιματοχυσίες και μίσος άσβεστο.  

Ο χριστιανός επειδή ζει με τα έσχατα, δεν ασχολείται με την μελλοντολογία. Η καρικατούρα του χριστιανού που σκυμμένος πάνω από βιβλία ψάχνει να βρει πότε θα τον σφραγίσουν και πότε θα 'ρθει το τέλος του κόσμου δεν έχει καμία σχέση με τους αποστόλους και αυτό που μας παρέδωσαν και στο ευαγγέλιο όπυ βλέπουμε ότι οι απόστολοι περιμένουν την Βασιλεία των ουρανών, αλλά δεν ψάχνουν ούτε σημάδια ούτε τίποτα. Τους έχει πει ο Κύριος να μην περιμένουν. Και τι κάνουν; Ζουν, διαδίδουν το ευαγγέλιο, ευχαριστούν και βοηθάνε,χαίρονται και αγαπούν. 

Η Εκκλησία επίσης δεν είναι όπως την κατηγορούμε, ίδρυμα δημιουργίας ενοχών. Αντίθετα, όταν η εκκλησία, οι άνθρωποι της εκκλησίας, εμείς, εκπίπτουμε σε τέτοιες αντιλήψεις, έχουμε φύγει εντελώς από το Ευαγγέλιο. Διότι η μετάνοια για την οποία μιλάει ο Κύριος είναι ακριβώς η άφεση των αμαρτιών, η απαλοιφή της ενοχής από τον άνθρωπο. Είναι σαφές από την αποστολική και πατερική παράδοση ότι μετάνοια και ενοχή δεν πάνε μαζί. Και επειδή όλοι ξέρουμε πάρα πολύ καλά τι θα πει ενοχή και πως κατατρώει την ψυχή του ανθρώπου, έρχεται ακριβώς αυτή η συγχώρεση που γίνεται μέσα από την μετάνοια και την εξομολόγηση και μέσα από την σχέση με τον Κύριο, να ελαφρώσει την ψυχή του ανθρώπου. Άρα, η εκκλησία δεν δημιουργεί ενοχές, τις παίρνει. Και δεν φταίει η εκκλησία του Χριστού αν κάποιοι από εμάς τους κληρικούς και τους χριστιανούς φορτώνουμε ενοχές τους ανθρώπους. Αιρετικά λειτουργούμε.

Η Εκκλησία επίσης δεν είναι το όπιο του λαού. Σε καμία περίπτωση. Μπορεί στα στόματα κάποιου ιδεολογικού σχήματος να υπήρξε αυτή η κατηγορία και μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις να ίσχυε αλλά να πούμε κάτι: Αν σε κάποιον η εκκλησία λειτουργεί ως όπιο, τότε είναι δικό του πρόβλημα. Γιατί ο Κύριος είπε "γνώσεσθε την αλήθεια και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς". Το ευαγγέλιο μιλάει για την αλήθεια, μιλάει για μετάνοια. Μας προτρέπει να έχουμε αυτογνωσία. Αν δεν γνωρίσουμε τον εαυτό μας δεν μπορούμε να μετανοήσουμε. Συνεπώς είναι ασύμβατη η έννοια του «οπίου του λαού» με τον πραγματικό λαό του Θεού! 

Η Εκκλησία επίσης μια και μιλήσαμε για αλήθεια, είναι ο μοναδικός ζων οργανισμός σε τούτη εδώ την χώρα και τον κόσμο που υπηρετεί την ιστορική μνήμη. Αν διαβάσετε τους λόγους των πολιτικών κομμάτων όλων, θα διαπιστώσετε ότι κυριαρχείται ο λόγος τους (δεν μιλάω για τώρα αλλά γενικά) από ένα λόγο εφήμερο. Και βασίζεται πάνω σε οράματα που λησμονούν το παρελθόν. Παράδειγμα, τώρα ξαφνικά θυμήθηκαν οι δημοσιογράφοι και πολλοί πολιτικοί τι έχει γίνει στην Ελλάδα στις προηγούμενες πολιτικές και οικονομικές κρίσεις. Στην εκκλησία κρατάμε ζωντανή την μνήμη κάθε μέρα. Μνήμη δύο χιλιάδων χρόνων τουλάχιστον από την εποχή του Χριστού αλλά και πιο πίσω. Πώς; Κάθε μέρα μνημονεύουμε μάρτυρες. Κάθε μέρα διαβάζουμε το ευαγγέλιο. Κάθε μέρα μετανοούμε. Κάθε μέρα, όσοι από εμάς είμαστε πιο θερμοί εξομολογούμεθα. Κάθε μέρα καταλαβαίνουμε ότι με το να ξεχνάμε το χθες θα επαναλάβουμε αύριο τα ίδια λάθη και γι' αυτό απ' τους πατέρες της εκκλησίας η λήθη θεωρείται το μεγαλύτερο αμάρτημα. Η λησμονιά. Η λήθη είναι το αντίθετο της α-λήθειας. 

Συνεπώς, η εκκλησία, η πραγματική εκκλησία δεν είναι ούτε το όπιο του λαού, ούτε τους ανθρώπους τούς κάνει να ξεχνιούνται, ούτε είναι συντηρητικός οργανισμός. Είναι συντηρητικοί οι άνθρωποι της εκκλησίας με την θετική έννοια. Συντηρούν, είναι το άλας της γης. Δεν είναι συντηρητικοί με την αρνητική έννοια. Δεν πρέπει να είναι, γιατί τότε αντί να είναι πρωτοπορία γίνονται ουραγοί. Και όποιος πάλι μελετάει το ευαγγέλιο και τους πατέρες βλέπει ότι εκείνοι στην εποχή τους ήταν πρωτοπορία. 

Ένα παράδειγμα, που λέμε συχνά. Φανταστείτε, για να φτιάξετε την εικόνα στο μυαλό σας. Σήμερα στη Σομαλία, στο Αφγανιστάν, στο Ιράν, σε πολλές χώρες βασιλεύει η τζιχάντ, το ακραίο Ισλάμ. Συνηθίσαμε τα τελευταία χρόνια να ακούμε για λιθοβολισμούς γυναικών. Σκεφτείτε, λοιπόν, σε μια τέτοια κοινωνία δυο χιλιάδες χρόνια πριν, ο Ιησούς Χριστός σταματάει αυτούς που πάνε να λιθοβολήσουν την γυναίκα εκείνη που είχε μοιχεύσει (κάντε την σύγκριση, παρόμοια ήταν η αντίληψη με το σήμερα σ' αυτές τις χώρες τις ισλαμικές) δεν την καταδικάζει. "Πήγαινε και μην το ξανακάνεις" της λέει. Συνεπώς, ο λόγος του Κυρίου λειτουργεί ως κοινωνική πρωτοπορία στην εποχή Του. Δεν είναι ουραγός. 

Επίσης, στην εκκλησία δεν μπορεί να είμαστε ταλιμπάν, όπως μας κατηγορούν - παρότι ίσως κάποιοι από εμάς να είναι - γιατί απλούστατα ο λόγος της αγάπης δεν μπορεί να συνδυάζεται με θρησκευτική βία και φανατισμό. Κάθε φορά που μισούμε, κάθε φορά που μιλάμε άσχημα αρνούμεθα τον Ιησού Χριστό, ο οποίος είπε ότι η οργή είναι φόνος και ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγάπη από το να αγαπήσει κάποιος τον εχθρό του. Και βέβαια δεν μπορεί να αγαπάμε τον εχθρό μας και ταυτόχρονα να τον σκοτώνουμε ή να θέλουμε να τον εξοντώσουμε.  

Με όλα τούτα βγαίνει ένα συμπέρασμα. Γιατί πάρα πολλοί από εμάς έχουνε μια εικόνα για την εκκλησία σαν κι αυτή που ανέφερα; Γιατί πάρα πολλοί από εμάς κατηγορούμε την εκκλησία για όλα αυτά; Κι ακόμα χειρότερα. Γιατί πολλοί από εμάς, κληρικοί και λαϊκοί έχουμε αυτές τις αντιλήψεις; Γιατί αδερφοί μου είμαστε τάχα «ορθόδοξοι», αλλά δεν είμαστε χριστιανοί! Δηλαδή, έχουμε ξεχάσει ότι ο χριστιανός είναι εκείνος που το τι λέει και το πώς στέκεται απέναντι στα πράγματα και το τι σκέφτεται, καθορίζεται από την μετάνοιά του, από την μελέτη των γραφών, από το πόσο αγαπάει και (επειδή κανείς μας δεν είναι τέλειος) από το πόσο διαρκώς συντρίβεται για τα λάθη που κάνει.

Σε όλα αυτά τα ζητήματα που ανέφερα γίνεται σαφές ότι λέμε άλλα γιατί δεν ξέρουμε τι είπε ο Χριστός. Κι έτσι πολλές φορές άνθρωποι που μας ακούνε, λένε "μα τι λέει αυτός;". Αν τους κηρύτταμε αυτό που λέει ο Χριστός και οι απόστολοί Του σε  όλους τους αιώνες, μπορεί να έλεγε κάποιος άθεος "διαφωνώ, δεν γίνονται". Ενώ τώρα αντί να λέει αυτό, λέει "τι βλακείες λέει, τα 'χουμε ακούσει και από άλλους". Και πραγματικά, κάποιοι από εμάς αδερφοί μου, μιλάμε λες και είμαστε μέλη κομμάτων. Είναι δύσκολο να ξεχωρίσω όταν διαβάζω κάποιους εξ ημών που έχουν δημόσιο λόγο αν είναι χριστιανοί και αναρωτιέμαι: "Αν τώρα δεν τον ήξερα θα καταλάβαινα ότι είναι χριστιανός ή μπορεί να μπερδευόμουνα ότι είναι αριστερός, δεξιός ή ο,τιδήποτε άλλο;" 

Δεν ήταν έτσι η εκκλησία. Που το ξέρω; Όποιος μελετήσει τους πατέρες, όποιος μελετήσει πάνω απ' όλα τον λόγο του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και των αποστόλων το ξέρει. Φαίνεται. Αλλά έχουμε δημιουργήσει δύο ευαγγέλια. Κι εγώ απαντάω σε οποιονδήποτε θέλει. Εάν θέλεις να είσαι χριστιανός ορθόδοξος έτσι είναι τα πράγματα, έλα να συζητήσουμε. Αν θέλεις να είσαι απλώς «ορθόδοξος» μην χρησιμοποιείς αυτή την λέξη. Υπάρχουν τόσα κόμματα και τώρα θα δημιουργηθούν ακόμη κι άλλα, μπορεί ο καθένας να βρει την ιδεολογική του στέγη. Δεν χρειάζεται να καπηλεύεται για μια ακόμη φορά και να σταυρώνει το όνομα του Χριστού. Το κάνουμε που το κάνουμε με τις αμαρτίες μας, μην το κάνουμε και ιδεολογικά. 

Συνεπώς, όταν μιλάμε για νίκη της ορθοδοξίας, μιλάμε για το γεγονός ότι για μία ακόμη φορά διασώθηκε η ορθή ερμηνεία του ευαγγελίου. Και χρέος μας είναι να κομίσουμε σε τούτο δω τον κόσμο τον κουρασμένο και κακό ένα άλλο ήθος κι ένα άλλο τρόπο ζωής. Η πρόκληση είναι μεγάλη. Δεν μπορεί να γιορτάζουμε την Κυριακή της Ορθοδοξίας και να μην το συνειδητοποιούμε αυτό. Μπορεί κάποιος να πει "κοιτάξτε, εγώ είμαι αδύναμος, δεν μπορώ τώρα". Δεκτό. Μπορεί να πει κάποιος "εγώ δεν ξέρω ακόμη, θέλω να μάθω". Δεκτό. Αλλά μην την κάνουμε την εκκλησία μας ένα τυπολατρικό κέντρο. 

Το ξέρετε ότι ο μεγάλος πόνος ενός ιερέα είναι ότι θέλουν να τον βλέπουν οι άνθρωποι ως ένα τελετουργό και τον πλησιάζουν με την περιφρόνηση ότι εσύ είσαι ψεύτης, κλέφτης, απατεώνας; Το ξέρετε ότι η εκκλησία του Χριστού έχει πολεμηθεί τόσο πολύ αυτά τα χρόνια (τα διαβάζετε στις εφημερίδες) άδικα; Βεβαίως υπάρχουν πολλοί εξ' ημών, των μοναχών και κληρικών, που ξεφεύγουν και ξεπέφτουν. Είναι αχρείοι και επαγγελματίες. Το ξέρετε όμως ότι είμαστε 10 χιλιάδες ρασοφόροι και δεν μπορεί να είμαστε 10 χιλιάδες απατεώνες; Το 'χετε σκεφτεί ότι ο μεγαλύτερος ρατσισμός που υφίσταται εντός της κοινωνίας της ελληνικής είναι ενάντια στους κληρικούς; Που πάρα πολύ εύκολα τους κατηγορούν όλοι και κανείς δεν τους υπερασπίζεται; Ακόμη και περιθωριακές ομάδες πλέον έχουν τους υπερασπιστές τους, τα βλέπουμε. 

Και η εκκλησία κατηγορείται μονίμως. Κι ότι καλό κάνει ποτέ δεν δημοσιεύεται. Το πιο απλό παράδειγμα. Είναι αυτό το σύνολο των ισολογισμών των φιλοπτώχων ταμείων όλης της Εκκλησίας της Ελλάδος μαζί με τα ιδρύματα, που φτάνει τα 100 εκατομμύρια ευρώ. Κανείς ποτέ δεν το λέει. Κι όταν ένα κόμμα δώσει 3 χιλιάδες πανηγυρίζουν. Όταν τα κόμματα σπαταλούσαν τα χρήματα του δημοσίου, τα δικά μας χρήματα, χωρίς να μας ρωτήσει κανείς, για να γίνουν προεκλογικές εκστρατείες, διαπλοκές κάτω από το τραπέζι κ.λ.π. κανείς δεν μιλούσε. Για την εκκλησία πάντα μιλούσαν. Και τώρα φωνάζουν. Και κάθε φορά που προκύπτει ένα ζήτημα πολιτικό, πάντα ένα ζήτημα εκκλησιαστικό θα φέρουνε για να ταράξουν την κοινή γνώμη. Βεβαίως υπάρχουν πολλοί κληρικοί και λαϊκοί οι οποίοι είναι άθλιοι. Προδίδουν τον Χριστό κάθε μέρα. Αλλά δεν φταίει η εκκλησία γι' αυτό. Ούτε ο Ιησούς Χριστός. 

Αν μας φταίει η εκκλησία ως θεσμός, ας ανακαλύψουμε την εκκλησία ως σώμα Χριστού, την πραγματική εκκλησία. Αν μας φταίνε οι κληρικοί ας ανακαλύψουμε τους σωστούς κληρικούς. Αλλά το κήρυγμα του Κυρίου μένει στους αιώνες. Δεν ξεπεράστηκε ποτέ. Μπορεί κάποιος να πει ότι δεν γίνονται αυτά. Αλλά αν το διαβάσει με προσοχή θα δει ότι δεν υπάρχει τίποτα άλλο που να μπορεί να πραγματοποιήσει ο άνθρωπος. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη επανάσταση στην ιστορία του ανθρώπινου γένους από το να αλλάξεις τον εαυτό σου και καθώς τον αλλάζεις να αλλάζουν και άλλοι μαζί σου. 

Και εμείς που πηγαίνουμε στις εκκλησίες, ειδικά μια τέτοια μέρα ας αναλογιστούμε: Πόσο ορθόδοξοι είμαστε; Μήπως εξαντλείται η ορθοδοξία μας στο να βρίζουμε τους άλλους, καθολικούς, προτεστάντες και οποιονδήποτε άλλο; Γιατί κάποιοι εξαντλούμεθα σ' αυτό. Μήπως ξεχάσαμε ότι ο Χριστός ήρθε για να σώσει τον κόσμο, να αγαπήσει τον κόσμο κι πως όταν κάποιος έχει ισχυρή ταυτότητα δεν φοβάται τίποτα από κανένα, ούτε να τον αφομοιώσει, ούτε να τον πάρει μαζί του, ούτε τίποτα. Γιατί έχει πίστη στον Χριστό και την καλλιεργεί κάθε μέρα. 

Θα ήθελα να κλείσω λέγοντας ότι το να είναι χριστιανός ορθόδοξος σήμερα κάποιος, αν το ανακαλύψει τι σημαίνει, αν αρχίσει να το ζει κατά τον τρόπο του ευαγγελίου, τότε αυτό του δίνει νόημα ζωής, σ' ένα κόσμο που έχει χάσει κάθε νόημα. Του δίνει αξίες σ' ένα κόσμο που έχει χάσει κάθε αξία. Του δίνει πίστη στη ζωή σ' ένα κόσμο που την έχει ξεχάσει αυτή την πίστη. Και θέλω να παρακαλέσω όλους, σε τούτη την Μ. Τεσσαρακοστή να βάλουμε μια προσευχή μέσα στην καρδιά μας: αντί για μίσος και βρισιές, να βάλουμε μια προσευχή που να λέει "Κύριε, σώσον τον λαόν σου".

Ζούμε μια πραγματικότητα. Έχουμε τις απόψεις μας, ξεχάσαμε όμως την προσευχή. Ο χριστιανός, όποιος και να 'ναι ο άρχοντάς του, εύχεται υπέρ πάσης αρχής και εξουσίας. Το λέμε σε κάθε Λειτουργία. Είναι ο καιρός να οικοδομήσουμε, γιατί άλλοι γκρεμίζουν αδερφοί μου. Και το πιο σημαντικό είναι να μάθουμε πάλι να προσευχόμαστε, να ζητάμε. Ζητούσαμε όλα αυτά τα χρόνια λεφτά, υλικά αντικείμενα και να μας σώσει από αρρώστιες. Κι Εκείνος είπε "ζητείτε πρώτον την Βασιλεία του Θεού". Ας μάθουμε τώρα όταν  προσευχόμαστε να ζητάμε να μας φωτίσει το σκότος και να μας κάνει αποστόλους του. Για την πατρίδα μας και για τον κόσμο όλο.

Μα­κά­ρι ὁ Θε­ός νά μᾶς ἀ­ξι­ώ­σει νά ἔ­χου­με προσευχή και ἀ­γά­πη, καί μέ αὐ­τόν τόν τρό­πο νά συ­νε­χί­σου­με τόν ἀ­γῶ­να μας κα­τά τήν διά­ρκεια τῆς Με­γά­λης Τεσ­σα­ρα­κο­στῆς γιά νά πε­τύ­χου­με τήν μα­κά­ρια ἐ­κεί­νη κλη­ρο­νο­μιά, τήν ὁ­ποί­α εἴθε ὅ­λοι μας νά πε­τύ­χου­με μέ τήν χά­ρη καί τήν φι­λαν­θρω­πί­α τοῦ Κυ­ρί­ου μᾶς Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ, στόν ὁ­ποῖ­ον ἀ­νή­κει ἡ δό­ξα καί ἡ δύ­να­μη στούς αἰ­ῶ­νες τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία

 του π. Χριστοδούλου Μπίθα