Τι γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα;

  Τάκης Θεοδωρόπουλος*

«Κα­λές Γι­ορ­τές» ευ­χή­θη­κε ο δή­μαρ­χος μό­λις ά­να­ψαν τα φω­τά­κια του χρι­στου­γεν­νι­ά­τι­κου δέν­τρου στο Σύν­ταγ­μα, εμ­φα­νώς κον­τύ­τε­ρου α­πό τό­τε που ή­ταν το ψη­λό­τε­ρο της Ευ­ρώ­πης. Α­κού­γον­τας την ελ­λη­νι­κή εκ­δο­χή του αγ­γλο­σα­ξο­νι­κού Happy Holidays ή του γαλ­λι­κού Bonnes Fêtes, θυ­μή­θη­κα για μί­α α­κό­μη φο­ρά πως τα Χρι­στού­γεν­να υ­πήρ­ξαν έ­να α­πό τα πρώ­τα θύ­μα­τα της νε­ο- γλώσ­σας που μι­λά­ει η πο­λυ­πο­λι­τι­σμι­κή Ευ­ρώ­πη. Γι­ορ­τά­ζου­με τις γι­ορ­τές; Ή μή­πως γι­ορ­τά­ζου­με τις δι­α­κο­πές; Και αν για τους πε­ρισ­σό­τε­ρους αυ­τό ι­σχύ­ει, μή­πως κα­λόν θα ή­το να υ­πεν­θυ­μί­ζου­με πού και πού πως και οι μεν και οι δε ο­φεί­λον­ται στο γε­γο­νός ό­τι ο Χρι­στι­α­νι­σμός γι­ορ­τά­ζει τη γέν­νη­ση του Χρι­στού;

Πα­λιά, πα­ρ’ η­μίν, ο Α­η Βα­σί­λης ερ­χό­ταν την Πρω­το­χρο­νιά. Γι’ αυ­τό τον έ­λε­γαν και Α­η Βα­σί­λη ε­ξάλ­λου, κι ας ή­ταν ντυ­μέ­νος Φιν­λαν­δός, κι ας έ­πρε­πε να χι­ο­νί­ζει ε­νώ δεν χι­ό­νι­ζε πο­τέ. Με­τά, βι­α­στι­κός και προ­σαρ­μο­σμέ­νος σε ευ­ρω­πα­ϊ­κούς ρυθ­μούς, άρ­χι­σε να έρ­χε­ται α­π’ τα Χρι­στού­γεν­να και να ξα­νάρ­χε­ται την Πρω­το­χρο­νιά για να φου­σκώ­σει πα­ρα­πά­νω την πι­στω­τι­κή. Τώ­ρα πια δεν έρ­χε­ται πο­τέ. Για­τί το ορ­θόν εί­ναι να ε­ξη­γείς στα παι­διά πως ο Α­η Βα­σί­λης δεν υ­πάρ­χει, πως τα δώ­ρα τα φέρ­νουν οι πι­στω­τι­κές κάρ­τες. Να τους ε­ξη­γείς α­πό την πιο τρυ­φε­ρή η­λι­κί­α πως ζουν σε έ­ναν κό­σμο ορ­φα­νό α­πό μα­γεί­α. Και με­τά, να α­πο­ρείς πώς εί­ναι δυ­να­τόν να α­πο­βλα­κώ­νον­ται α­π’ το πρω­ί ώς το βρά­δυ στα Play Station για να βρουν το πα­ρα­μύ­θι που τους στέ­ρη­σες.

Μα, θα μου πεί­τε, δεν εί­ναι σω­στό να α­πο­κλεί­ου­με α­πό τη χα­ρά μας τους μω­α­με­θα­νούς που ζουν α­νά­με­σά μας. Μή­πως οι μου­σουλ­μά­νοι εύ­χον­ται Κα­λή Νη­στεί­α ό­ταν αρ­χί­ζει το Ρα­μα­ζά­νι; Μα ε­μείς εί­μα­στε πο­λυ­πο­λι­τι­σμι­κοί, μι­λά­με την και­νούρ­για γλώσ­σα. Exeunt οι χρι­στι­α­νι­κές πα­ρα­δό­σεις, για­τί ε­μείς γεν­νι­ό­μα­στε σο­φοί, έ­ξυ­πνοι, α­νε­κτι­κοί και τα πα­ρελ­κό­με­να.

Τη λει­τουρ­γί­α των Χρι­στου­γέν­νων στην κα­τά­με­στη Πα­να­γί­α των Πα­ρι­σί­ων, ό­που δεν α­κου­γό­ταν ού­τε βη­χα­λά­κι, θα τη θυ­μά­μαι ό­σο ζω. Αι­σθάν­θη­κα την ί­δια συγ­κί­νη­ση που αι­σθα­νό­μουν ό­ταν ά­κου­γα τον σο­φό κα­θη­γη­τή μου να μι­λά­ει για τη «Μή­δεια» του Ευ­ρι­πί­δη.

Γι’ αυ­τό θα λέ­ω Κα­λά Χρι­στού­γεν­να και θα α­παι­τώ να με σέ­βον­ται και οι άλ­λοι, ό­πως τους σέ­βο­μαι κι ε­γώ.

*Κα­θη­με­ρι­νή 28/11/2015