Η ΕΛΠΙΔΑ ΤΗΣ ΛΙΝΕΤ

                                               

Ήταν πριν τρία χρόνια  που ανέγνωσα το βιβλίο «Η ΕΛΠΙΔΑ ΤΗΣ ΛΙΝΕΤ» (εκδ. Ακρίτας), όταν διαβάζοντας και την τελευταία του σελίδα αυτοδεσμεύθηκα να δώσω συνέχεια , να διαδώσω τη μαρτυρία ζωής και θανάτου αυτής της φωτεινής ύπαρξης. Μια ελάχιστη οφειλή για μια γυναίκα που έζησε μια πλήρη ζωή από αγάπη για την όντως Ζωή. Με συγκλόνισε  η απόλυτη αγάπη που ένιωσε και την μοιράστηκε.   Μα ποια ήταν η Λινέτ;

Μια χαριτωμένη Αμερικάνα που από τα παιδικά της χρόνια έμαθε να διακονεί ούσα ένα από τα πέντε παιδιά των ιεραποστόλων γονιών της. Μαζί τους παιδί δέκα χρόνια στην ιεραποστολή της Ουγκάντα  κι όλη της η ζωή μαθητεύουσα στο λόγο του Θεού φλόγισαν την ψυχή της με το πόθο να «μαθητεύση πάντα τα έθνη». Η ιεραποστολική της κλίση συνάντησε την καλλιτεχνική, καθώς νωρίς  ανακάλυψε το  τάλαντό της  στα εικαστικά και σε κάθε δημιουργική έκφανση: χειροτεχνία, τραγούδι, μουσική. Πολλαπλασίασε αυτά τα τάλαντα με ειδίκευση στη γραφιστική και παράλληλες  θεολογικές σπουδές , μια γερή αρματωσιά για την αποστολή που ακόμη αγνοούσε.

Σταθερά προσανατολισμένη, όμως, στον ιεραποστολικό πόθο βρήκε συνοδοιπόρο στο όραμα τον  Νέιθαν, συμφοιτητή στον κολέγιο και μετέπειτα θεολόγο, και ομοίως παιδί οικογένειας ιεραποστόλων στους Ινδιάνους της Κολομβίας. Κι αυτά τα χαρισματικά πλάσματα έμελλε να συναινέσουν στο σχέδιο του Θεού: βρέθηκαν συνειδητά στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Αμερικής  κι ένα τους απασχολούσε: να διακονήσουν.

Έμελλε το Κέντρο Ορθόδοξης Χριστιανικής Ιεραποστολής να τους φέρει σε επαφή με τον Αλβανίας Αναστάσιο. «Ο Νέιθαν ρώτησε τη Λινέτ αν ήταν έτοιμη να πάει. «Ασφαλώς και είμαι έτοιμη!», απάντησε. «Αλλά πού είναι η Αλβανία;» 

Κι έτσι το 1998 αρχίζει η διακονία τους στη χειμάζουσα Αλβανία. Η οικογένειά τους φτάνει εκεί με το φως, τη θέρμη της πίστης τους και το μόλις τριών μηνών γιο τους Τριστάν. Πόσο απόλυτα αφέθηκαν στο Θεό!

Φτωχικά, με διακοπές ρεύματος και με γείτονες καχύποπτους άρχισαν να χτίζουν γέφυρες με την αγάπη. Δίνοντας στους φτωχότερους τρόφιμα, έγνοια και… κουλουράκια. Κι όταν ξέσπασε η κρίση του Κοσόβου φιλοξενώντας οικογένειες στο σπίτι τους, πλένοντας τα ρούχα τους και μεταφέροντας από και προς τους προσφυγικούς καταυλισμούς και τα καθημαγμένα χωριά με το αυτοκίνητό τους. Η Λινέτ στάθηκε φίλη κι αδελφή σε μωρομάνες και  δασκάλα χειροτεχνίας στις θερινές κατασκηνώσεις των κοριτσιών. Μα δασκάλα χειροτεχνίας σήμαινε «σκεύος εκλογής» , αφού επούλωνε τις πληγές του πολέμου και έδινε μαρτυρία Χριστού σε απελπισμένους μουσουλμάνους αδιακρίτως. Χαιρόταν να βλέπει τα παιδιά της-είχε αποκτήσει και την Κάθριν- να μιλούν τη γλώσσα της δεύτερης πατρίδας, να έχουν φίλους, να αγαπούν.

Στον κύκλο αυτό της οκταετούς ιεραποστολής τους διακόνησε την Εκκλησία της Αλβανίας επιμελούμενη εκδόσεις και χαρίζοντας ένα δικό της πόνημα: «ΑΛΒΑΝΙΑ: Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ, 1991-2003».

Κι ήταν το 2004 που διαγνώστηκε ο καρκίνος της, επιθετικός και ήδη 4^ου σταδίου. Κα τότε έλαμψε περισσότερο η πίστη,  η παράδοση αυτής της νέας γυναίκας στο θέλημα του Θεού, στην υπέρβαση του πόνου και στη μαρτυρία μέσα από το σωματικό μαρτύριο. Η φωτεινότητά της θα αδικηθεί  από την αδυναμία της γράφουσας, το λόγο έχει η ίδια:

«…να κοιτάμε πέρα από την κοιλάδα της σκιάς του θανάτου, προς την αιώνια  ελπίδα μας, εκεί που έχουμε κληθεί να κατοικήσουμε για πάντα μ’ Εκείνον που θα στεγνώσει όλα μας τα δάκρυα».

«Βαδίζω ένα μονοπάτι που με οδηγεί να αγαπώ τον Θεό γι’ αυτό που είναι και όχι από επιθυμία να με θεραπεύσει.

 «…συνειδητοποίησα ότι ήταν  πιο σημαντικό να θεραπευτώ ψυχικά παρά σωματικά. Έτσι άρχισα να ζητάω από τον Θεό να μου δείξει τι σήμαινε να γιατρευτώ ψυχικά. Τον τελευταίο αυτό χρόνο έχω επικεντρώσει την προσοχή μου πολύ περισσότερο στη θεραπεία της ψυχής παρά του σώματος. Νομίζω ότι αυτή η θεραπεία μου ήρθε με πολλούς  διαφορετικούς τρόπους. Προσευχήθηκα στο Θεό να μου δείξει, και είμαι σίγουρη ότι μου έδειξε, ποια σημεία χρειάζονταν θεραπεία.»

«Μ’ έχουν ρωτήσει πολλές φορές αν η αντιμετώπιση του θανάτου σε κάνει να αποβάλλεις αυτόματα καθετί επιφανειακό και «ανεξόφλητο» που έχεις μέσα σου. Ίσως έτσι να συμβαίνει για κάποιους, αλλά στην περίπτωσή μου χρειάστηκε να καταβάλω μεγάλες προσπάθειες, για να το πετύχω, Ένιωσα μεγάλη απογοήτευση για τον εαυτό μου, για το γεγονός ότι η αρρώστια μου δε με άλλαξε περισσότερο. Ακόμη αγωνίζομαι με πολλά από τα τρωτά του χαρακτήρα μου και τις συνήθειές μου και βλέπω ότι ακόμη ισχύει το « μετά φόβου και τρόμου την εαυτών  σωτηρίαν κατεργάζεσθε», στιγμή προς στιγμή, μέρα με τη μέρα. Η  μόνη διαφορά είναι ίσως η αίσθηση του επείγοντος. Δεν ξέρω πόσο χρόνο έχω ακόμα και αισθάνομαι την ανάγκη να μοιραστώ την αγάπη του Χριστού με τον καθένα γύρω μου.»

«Μια φίλη μού έγραψε πρόσφατα:  «Ίσως μπορείς να μας δώσεις ή να μας μεταφέρεις  τη χάρη αυτού του ολοφώτεινου τόπου, τη μεθόριο που κατέχεις, που κράτησες τόσο επάξια εδώ κι ενάμιση χρόνο». Μ’ άρεσε η χρήση της λέξης «μεθόριος», γιατί σκέφτηκα  ότι κι αν ακόμη, με τη θαυμαστή επέμβαση της δεξιάς του Κυρίου, γινόμουν καλά, θα ήθελα να ζήσω όλη μου τη ζωή σ’ αυτή τη μεθόριο- τον τόπο απ’ όπου έχει κανείς τη θέαση της Βασιλείας του Θεού, ενώ ακόμη πατάει τα πόδια του στη γη. Δεν αμφιβάλλω ότι το όραμα της Βασιλείας θα μετέβαλλε  ό ,τι έκανα στη γη. Θα χρωμάτιζε όλες μου τις πράξεις με αγάπη και θα με οδηγούσε να απομακρύνω οτιδήποτε με εμποδίζει και με αποσπά από το αγαθό.»

Δυο βδομάδες προτού κοιμηθεί, πραγματοποίησε ομιλία στη θερινή κατασκήνωση των κοριτσιών. Αυτή τη φορά δεν τους παρέδωσε μαθήματα χειροτεχνίας αλλά στάθηκε ισχνή ανάμεσά τους αλλά ήρεμη, ειρηνική, χριστοφόρος με ένα λόγο δύναμης κι αλήθειας:

«Ίσως σας φανεί παράξενο το ότι θα κάνω μια τέτοια ομιλία. Εδώ στην Αλβανία κανείς δεν μιλάει για το θάνατο. Συχνά οι άνθρωποι δε λένε στους ασθενείς ότι είναι πράγματι άρρωστοι. Το πρόβλημα με τη στάση αυτή είναι ότι οι άνθρωποι δεν έχουν χρόνο να προετοιμαστούν για το θάνατο. Να σας πω την αλήθεια, όλοι χρειαζόμαστε πραγματική προετοιμασία  για το θάνατο  και προετοιμασία για να συναντήσουμε τον Δημιουργό μας.»

Η Λινέτ κοιμήθηκε στις 27 Αυγούστου 2006 με όσους αγάπησε και την αγάπησαν να βιώνουν την αγάπη του Χριστού. Με αναστάσιμους ύμνους την αποχαιρέτησε η Αλβανία που άλλαξε και την άλλαξε. Και με την εμπειρία ενός «ωραίου θανάτου», μιας κοίμησης. Τραγουδώντας στα παιδιά της σε cd  που τους άφησε, γράφοντά τους για τα γενέθλια των επόμενων χρόνων κι αφήνοντας κληρονομιά τη ζεστή, χειροπιαστή αγάπη έγινε μέσα από τη σταυροαναστάσιμη πορεία του πόνου «μυστική μάρτυς», σύμφωνα με τον Αλβανίας Αναστάσιο.

Το βιβλίο μέσα από τα αυτόγραφα δελτία που απέστελνε και τα όσα μοιράστηκε διαδικτυακά συνιστά μαρτυρία Ανάστασης και η ελπίδα της Λινέτ , ελπίδα όλων μας.

                                                                                                                                     Ειρήνη Ζαμάνη