Μια βόλτα στην Σχολή ανάμεσα στους πρωτοετείς...

Αναστασία Χατζηπαύλου-εκπαιδευτικός

Είναι κάποιες φορές που ένας τόπος, ένα πρόσωπο, μια αίσθηση, μια μυρωδιά ακόμα μπορούν να ξυπνήσουν μέσα σου έναν ολόκληρο κόσμο που έχει παρέλθει. Έτσι συνέβη και σ' εκείνον, σε μια βόλτα στην σχολή των φοιτητικών του χρόνων, με αφορμή μια έρευνα ή ίσως - ποιός ξέρει;- μια κρυφή επιθυμία να βουτήξει στο παρελθόν του. Είκοσι χρόνια πίσω, παιδάκι θα 'λεγες ακόμη, άνοιγε τα φτερά του για το δικό του προσωπικό ταξίδι. Η πρώτη μεγάλη έξοδος απ' την ασφάλεια της οικογένειάς του, προς αναζήτηση του εαυτού του. Με την όψη στο μεταίχμιο της ενηλικίωσης κι έναν αέρα στην περπατησιά του που ένιωθε ότι θα κατακτήσει τον κόσμο. Με σκέψεις που τότε ήταν σημαντικές, όνειρα που σήμερα μοιάζουν υπερφίαλα, συναισθήματα μπερδεμένα, έγνοιες ανούσιες…

 Καινούργιοι άνθρωποι πολλοί για να σχετιστεί και να συνταξιδέψει, ο καθένας με την ιδιαιτερότητα του προσώπου του, που εκείνος δεν μπορούσε ακόμα να δει για ομορφιά. Όλοι στ' ανοιχτά του πελάγους, ο καθένας στο δικό του καράβι για το αρμένισμα της ζωής, απ' αλλού και γι' αλλού, με κοινό το συναπάντημα της συγκεκριμένης χρονικής στιγμής στον ίδιο τόπο. 

 Είκοσι χρόνια μετά, τα βήματά του τον φέρνουν στο ίδιο κτήριο. Ίδιο κι απαράλλακτο, με την μουντάδα των γκρι των τοίχων, με την αντήχηση των φωνών απ' το πολύβουο μελίσσι των νεοφερμένων, με τις αφίσες των φοιτητικών παρατάξεων να καλούν σε αέναες συνελεύσεις, με τα μεγάλα τζάμια στους επάνω ορόφους να προβάλλουν στην θέα των ματιών το γαλάζιο του ουρανού. Θυμάται την κατάσταση της ψυχής του τότε. Το σαρκίο ίδιο, μα ο άνθρωπος τόσο διαφορετικός, σαν να 'ναι κάποιος άλλος αυτός που αναδύθηκε από μέσα του όταν συνάντησε Εκείνον. Πόσο πόνεσε, πόσο περιπλανήθηκε, πόσο ταλαιπωρήθηκε μέχρι να Τον συναντήσει, μέχρι να βρει "την Οδό, την Αλήθεια και την Ζωή". Πόσο η ψυχή του πάσχισε να βρει την Αλήθεια και συνάμα την δική του αλήθεια για την ταυτότητά του.  Κι ας παραμένει η γνώση για τον εαυτό τουακόμα ελλιπής. 

 Ένα ταξίδι η ζωή, που το κάνουμε δυστυχώς τυφλοί και κωφοί. Κι ας νομίζουμε οι καημένοι ότι βλέπουμε καθαρά και ξέρουμε να πούμε και για μας και για τους άλλους, που τους ψυχαναλύουμε μάλιστα με τις ώρες προβάλλοντας πάνω τους τους δικούς μας μύθους. Όλο νομίζεις πως είσαι κάποιος κι ολοένα η εικόνα αυτή μεταβάλλεται. Οι προβολές των άλλων σε σένα, η προβολή που κάνεις εσύ ο ίδιος σε μια φαντασίωση του εαυτού σου κι από την άλλη το χτύπημα στον καθρέφτη κάθε φορά που διαψεύδεις το είδωλό σου, ο πόνος απ' τις σχέσεις με τους άλλους που σου αποδεικνύουν πως δεν είσαι αυτός που νομίζεις, η δεν τα κάνεις όσο καλά θα ήθελες, όχι γιατί έχεις κακές προθέσεις, αλλά γιατί δεν ξέρεις ποιός πραγματικά είσαι, ποιές είναι οι επιθυμίες και οι ανάγκες σου, τι ζητάει η ψυχή σου για να ξεδιψάσει. Και γιατί φοβάσαι να μετακινηθείς από αυτό που νομίζεις ότι είσαι, αφού έτσι θα χρειαζόταν να γκρεμίσεις όλο τον κόσμο και την κοσμοθεωρία που έχεις χτίσει για να υπάρχεις. 

 Θέλει θάρρος η αλήθεια. Πόσες φορές το έχει νιώσει αυτό στο πετσί του… Είναι τόλμημα να στρέφεις την ματιά προς τα μέσα σου, δεν το αντέχεις πάντα. Θέλεις να πιστεύεις ότι είσαι ένας υπέροχος άνθρωπος, σχεδόν αψεγάδιαστος. Σαν αυτό το "αρχαίο κάλλος" να έχει αναμορφωθεί μέσα σου και να μην χρειάζεσαι τίποτε άλλο πια. Γι' αυτό όταν κοιτάς πραγματικά μέσα σου πονάς. Η πορεία προς την αυτογνωσία συνοδεύεται από οδύνη. Έτσι κι εκείνος πόνεσε, πληγώθηκε, διαψεύστηκε αμέτρητες φορές. Κάθε αποκάλυψη και μια νέα θλίψη. Πέρασε καιρός ώσπου να μάθει πως κάθε αποκάλυψη είναι μια νέα χαρά, πως ο δρόμος της αυτογνωσίας όσο ανηφορικός κι αν είναι οδηγεί στην αληθινή χαρά. Είναι η χαρά του να παραμένεις ζωντανός μέσα από την διαρκή δίψα για την αλήθεια. Είναι η χαρά της ίδιας της αποκάλυψης που σου δωρίζεται από την χάρη του Αγίου Πνεύματος για να απαντήσει στο υπαρξιακό σου ερώτημα. Είναι η χαρά του να δίνεις στον εαυτό σου την ευκαιρία να υπάρξει και διαφορετικά από αυτό που νομίζεις ότι μπορεί να είναι, να ανακαλύψει δυνατότητες και χαρίσματα που δεν είχε ποτέ φανταστεί. 

 Τα σκέφτεται όλα αυτά σήμερα. 20 χρόνια που πέρασαν και δεν κατάλαβε πως. Που άφησαν όμως μέσα του ανεξίτηλατά σημάδια μιας αλλαγής. Βλέπει στα πρόσωπα των νέων που περνούν από μπροστά του το δικό του πρόσωπο. Τα κοιτάει με την ίδια γλυκύτητα, την ίδια τρυφερότητα που τον πλημμυρίζει για το πλάσμα που κουβάλησε στο σαρκίο του τότε. Σήμερα μπορεί να δει στην ιδιαιτερότητα των προσώπων την ομορφιά τους. Σήμερα μπορεί να χαίρεται πιο ουσιαστικά, γιατί οδεύοντας προς την αυτογνωσία έμαθε να αφουγκράζεται με υπομονή ο,τι τον πάει παραπέρα. Μπορεί να χαίρεται με την όποια αλήθειά του κι όχι με την αφέλεια του ψεύδους. Μπορεί να χαίρεται βαθιά για το ανεκτίμητο δώρο της ζωής του αντί να βυθίζεται στην θλίψη της όποιας αστοχίας του. Δοξολογεί… Ας έχει δρόμο να διανύσει, δεν πειράζει, φτάνει που Τον συνάντησε…

"Μην κοιτάς από ᾽δω κι από ᾽κει,

μη γυρνάς το κεφάλι σου πίσω. Το δράμα του κόσμου

είναι ο καθρέφτης σου. Κοιτάξου να ιδείς:

Είσαι ρακένδυτος. Τράβα εμπρός!"

Νικηφόρος Βρεττάκος, Ενώπιος ενωπίω