Πρέπει να δεχόμαστε το αυτομαστίγωμα ( των Μουσουλμάνων) στον Πειραιά;

Χρι­στί­να Τα­χιά­ου (Protagon 13/10/16)

Ζού­με σε μια χώ­ρα στην ο­ποί­α κά­θε Δε­κα­πεν­ταύ­γου­στο δι­α­βά­ζου­με δε­κά­δες άρ­θρα που λοι­δο­ρούν «τις γρι­ές στην Τή­νο» ε­πει­δή προ­σβάλ­λουν την ό­ποι­α αι­σθη­τι­κή μας. Αλ­λά κα­νέ­να που να α­να­φέ­ρε­ται στην προ­σβο­λή της δη­μό­σιας τά­ξης και των χρη­στών η­θών α­πό ε­κεί­νους που αυ­το­μα­στι­γώ­νον­ται στον Πει­ραι­ά. Αν πεις κά­τι κιν­δυ­νεύ­εις να κα­τη­γο­ρη­θείς για «ισ­λα­μο­φο­βί­α» και «ρα­τσι­σμό».

Ο­μο­λο­γώ ό­τι α­γνο­ού­σα πως α­πό το 1978 Σι­ί­τες Μου­σουλ­μά­νοι αυ­το­μα­στι­γώ­νον­ται στον Πει­ραι­ά προ­κει­μέ­νου να γι­ορ­τά­σουν την Α­σού­ρα, να τι­μή­σουν τη μνή­μη του μάρ­τυ­ρά τους. Προ­φα­νώς ό­σες φο­ρές εί­χε τύ­χει στο πα­ρελ­θόν να δω κά­ποι­α σχε­τι­κή εί­δη­ση, θε­ώ­ρη­σα ό­τι α­φο­ρού­σε το Ι­ράν ή κά­ποι­α άλ­λη μου­σουλ­μα­νι­κή χώ­ρα και το προ­σπέ­ρα­σα, ό­πως κά­νω κι ό­ταν α­κού­ω για σταύ­ρω­ση με α­λη­θι­νά καρ­φιά Χρι­στια­νών στις Φι­λιπ­πί­νες. Φέ­τος, ό­μως, ή­ταν τέ­τοι­ος ο βομ­βαρ­δι­σμός με ει­κό­νες στην τη­λε­ό­ρα­ση και τα site, που θέ­λον­τας και μη έ­μα­θα ό­τι τό­σο στον Πει­ραι­ά ό­σο και σε άλ­λες ελ­λη­νι­κές πό­λεις τη­ρεί­ται το «έ­θι­μο» αυ­τό.

Δεν ξέ­ρω πό­σοι θα ή­θε­λαν να πέ­σουν στο δρό­μο ε­πά­νω σε μια πομ­πή ό­που πε­τά­γον­ται τα αί­μα­τα α­πό αν­θρώ­πους που ξε­σκί­ζουν σε κοι­νή θέ­α τις σάρ­κες τους. Κά­που δι­ά­βα­σα ό­τι δεν τους υ­πο­χρε­ώ­νει η θρη­σκεί­α τους να αυ­το­μα­στι­γώ­νον­ται με τέ­τοι­α έν­τα­ση, αλ­λά οι ί­διοι θέ­λουν και το κά­νουν. Κά­ποι­ος με πλη­ρο­φό­ρη­σε ό­τι το έ­θι­μο αυ­τό δεν εί­ναι Σι­ι­τι­κό, αλ­λά προ­έρ­χε­ται α­πό την νο­τι­ο­α­να­το­λι­κή Α­σί­α. Λί­γο με εν­δι­α­φέ­ρει αυ­τό. Ό­ποι­ος κι αν το κά­νει, το θέ­μα μου εί­ναι ε­άν πρέ­πει να α­πο­δε­χό­μα­στε ό­τι αυ­τό μπο­ρεί να λαμ­βά­νει χώ­ρα σε κοι­νή θέ­α στους δρό­μους των ελ­λη­νι­κών πό­λε­ων. Μια α­πό­πει­ρα α­πα­γό­ρευ­σης θα προ­σέ­κρου­ε στην κα­τα­πά­τη­ση του α­το­μι­κού δι­και­ώ­μα­τος της θρη­σκευ­τι­κής ε­λευ­θε­ρί­ας;

Η θρη­σκευ­τι­κή ε­λευ­θε­ρί­α θε­ω­ρεί­ται ως μια ει­δι­κό­τε­ρη μορ­φή ε­λευ­θε­ρί­ας της γνώ­μης και της εν γέ­νει πνευ­μα­τι­κής ε­λευ­θε­ρί­ας, συ­νι­στά α­το­μι­κό δι­καί­ω­μα και προ­στα­τεύ­ε­ται τό­σο α­πό το Σύν­ταγ­μα της Ελ­λά­δας ό­σο και α­πό τις δι­ε­θνείς συμ­βά­σεις αλ­λά και τους γε­νι­κώς πα­ρα­δε­δεγ­μέ­νους κα­νό­νες του Δι­ε­θνούς Δι­καί­ου. Η ε­λευ­θε­ρί­α της θρη­σκευ­τι­κής συ­νεί­δη­σης εί­ναι α­πα­ρα­βί­α­στη, ε­νώ η α­να­γνώ­ρι­ση θρη­σκευ­τι­κού δι­και­ώ­μα­τος προ­στα­τεύ­ει και τη λα­τρεί­α. Με τον ό­ρο «λα­τρεί­α» προσ­δι­ο­ρί­ζε­ται ε­κεί­νη η μορ­φή συμ­πε­ρι­φο­ράς και ε­νερ­γει­ών του α­τό­μου που σύμ­φω­να με την προ­σω­πι­κή κρί­ση και το δόγ­μα πί­στε­ως εκ­δη­λώ­νει ε­ξω­τε­ρί­κευ­ση στο θεί­ο.

Η έν­νοι­α «δη­μό­σια τά­ξη» δεν εί­ναι α­ό­ρι­στη. Εί­ναι δι­και­ϊ­κή έν­νοι­α και ση­μαί­νει ό­τι η κοι­νω­νί­α έ­χει συ­νά­ψει κά­ποι­ους κα­νό­νες συμ­βί­ω­σης προ­κει­μέ­νου να υ­πάρ­χει αρ­μο­νι­κά.

Πώς α­σκεί­ται η λα­τρεί­α και υ­πάρ­χουν ό­ριο και κα­νό­νες σε αυ­τήν; Με την πα­ρά­γρα­φο 3 του άρ­θρου 13, το Σύν­ταγ­μα ο­ρί­ζει τον τρό­πο ά­σκη­σης της λα­τρεί­ας. «Κά­θε γνω­στή θρη­σκεί­α εί­ναι ε­λεύ­θε­ρη και τα σχε­τι­κά με τη λα­τρεί­ας της τε­λούν­ται α­νεμ­πό­δι­στα υ­πό την προ­στα­σί­α των νό­μων. Η ά­σκη­ση της λα­τρεί­ας δεν ε­πι­τρέ­πε­ται να προ­σβάλ­λει τη δη­μό­σια τά­ξη ή τα χρη­στά ή­θη», εί­ναι η δι­α­τύ­πω­ση.

Τι εί­ναι η δη­μό­σια τά­ξη και τα χρη­στά ή­θη; Πολ­λοί στη χώ­ρα μας θα χλευά­σουν τις έν­νοι­ες αυ­τές και θα σπεύ­σουν να α­πο­φαν­θούν ό­τι στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ό­ποι­ος ε­νο­χλεί­ται α­πό το αυ­το­μα­στί­γω­μα ε­νο­χλεί­ται ε­πει­δή - και κα­λά - προ­σβάλ­λε­ται η αι­σθη­τι­κή «του μι­κρο­α­στού­λη». Δεν εί­ναι, ό­μως, ζή­τη­μα αι­σθη­τι­κής. Η έν­νοι­α «δη­μό­σια τά­ξη» δεν εί­ναι α­ό­ρι­στη. Εί­ναι δι­και­ϊ­κή έν­νοι­α και ση­μαί­νει ό­τι η κοι­νω­νί­α έ­χει συ­νά­ψει κά­ποι­ους κα­νό­νες συμ­βί­ω­σης προ­κει­μέ­νου να υ­πάρ­χει αρ­μο­νι­κά. Εί­ναι το σύ­νο­λο των θε­με­λι­ω­δών πο­λι­τι­κών, κοι­νω­νι­κών, οι­κο­νο­μι­κών και η­θι­κών αρ­χών και αν­τι­λή­ψε­ων που ε­πι­κρα­τούν στην Ελ­λά­δα σε συγ­κε­κρι­μέ­νη χρο­νι­κή στιγ­μή. Σε αυ­τήν τη γε­νι­κή έν­νοι­α της δη­μό­σιας τά­ξης πε­ρι­λαμ­βά­νον­ται και τα χρη­στά ή­θη, δη­λα­δή οι θε­με­λι­ώ­δεις, γε­νι­κές και βα­σι­κές αν­τι­λή­ψεις για την η­θι­κή.

Με βά­ση ό­λα τα πα­ρα­πά­νω, δι­και­ο­λο­γεί­ται η προ­στα­σί­α της συ­νή­θειας του αυ­το­μα­στι­γώ­ματος αν­θρώ­πων στους δρό­μους, στο πλαί­σιο της λα­τρευ­τι­κής ά­σκη­σης των κα­θη­κόν­των τους σε μια χώ­ρα στην ο­ποί­α η θρη­σκευ­τι­κή ε­λευ­θε­ρί­α α­πο­λαμ­βά­νει προ­στα­σί­ας α­πό το Σύν­ταγ­μα; Σύμ­φω­να με α­πό­ψεις νο­μι­κών, φυ­σι­κά και δε δι­και­ο­λο­γεί­ται, ε­νώ θα έ­πρε­πε ί­σως να πα­ρέμ­βουν οι αρ­χές. Ε­δώ, τώ­ρα, έρ­χε­ται έ­να σο­βα­ρό πρό­βλη­μα.

 Το πρό­βλη­μα εί­ναι ό­τι ε­πί δε­κα­ε­τί­ες έ­χου­με α­πο­φύ­γει να αν­τι­με­τω­πί­σου­με, ως κρά­τος και ως κοι­νω­νί­α, κα­τά­μα­τα την ύ­παρ­ξη μου­σουλ­μά­νων στην Ελ­λά­δα. Ε­ξαν­τλή­σα­με κά­θε πι­θα­νό και α­πί­θα­νο πε­ρι­θώ­ριο κα­θυ­στέ­ρη­σης στην κα­τα­σκευ­ή μου­σουλ­μα­νι­κού νε­κρο­τα­φεί­ου και τζα­μιού, κά­τι που α­πο­τε­λεί νο­μι­κή υ­πο­χρέ­ω­ση α­πορ­ρέ­ου­σα α­πό δι­ε­θνείς συμ­βά­σεις. Α­δι­α­φο­ρή­σα­με για το γε­γο­νός ό­τι οι μου­σουλ­μά­νοι της Α­θή­νας ή της Θεσ­σα­λο­νί­κης πρέ­πει να με­τα­φέ­ρουν τους νε­κρούς τους στη Θρά­κη για να τους θά­ψουν. Ε­πι­πλέ­ον, έ­χον­τας στην πλά­τη μας το βα­ρύ πρό­βλη­μα του Προ­σφυ­γι­κού, στε­κό­μα­στε με α­μη­χα­νί­α σε ο­τι­δή­πο­τε θα μπο­ρού­σε να α­νοί­ξει συ­ζή­τη­ση σχε­τι­κή με το δι­καί­ω­μα των μου­σουλ­μά­νων στην ά­σκη­ση της λα­τρεί­ας τους. Α­πο­στρέ­φον­τας τό­σα χρό­νια το βλέμ­μα α­πό τη δι­ευ­κό­λυν­ση των μου­σουλ­μά­νων στην ά­σκη­ση του θρη­σκευ­τι­κού τους δι­και­ώ­μα­τος, εί­ναι πιο βο­λι­κό να το κλεί­σου­με α­πέ­ναν­τι στο α­πο­τρό­παι­ο «έ­θι­μο» του αυ­το­μα­στι­γώ­μα­τος. Ποι­ος να τολ­μή­σει να α­νοί­ξει ζή­τη­μα χω­ρίς να κιν­δυ­νέ­ψει να κα­εί α­πό κά­τι τό­σο φλέ­γον;

 Μου έ­κα­νε με­γά­λη εν­τύ­πω­ση η σι­ω­πή στο facebook σχε­τι­κά με το αυ­το­μα­στί­γω­μα στον Πει­ραι­ά. Ού­τε κραυ­γές, ού­τε χα­ρα­κτη­ρι­σμοί, ε­λά­χι­στοι ό­σοι τολ­μή­σα­με να αρ­θρώ­σου­με μια κου­βέν­τα -δει­λά δει­λά, για­τί κα­ρα­δο­κούν οι πρό­θυ­μοι να ε­πιρ­ρί­ψουν «ισ­λα­μο­φο­βί­α» και «ρα­τσι­σμό». Εί­ναι γνω­στό έ­τσι κι αλ­λι­ώς ό­τι ο δη­μό­σιος δι­ά­λο­γος πά­σχει κι ό­τι ση­μα­σί­α έ­χει να υ­πο­στη­ρί­ζεις στρα­τό­πε­δο, ό­χι να προ­σπα­θείς να δεις την ει­κό­να ως έ­χει και να προ­τεί­νεις λύ­σεις.

  Γι’ αυ­τό, ε­ξάλ­λου, ζού­με σε μια χώ­ρα στην ο­ποί­α κά­θε Δε­κα­πεν­ταύ­γου­στο δι­α­βά­ζου­με δε­κά­δες άρ­θρα που λοι­δο­ρούν «τις γρι­ές στην Τή­νο» ε­πει­δή προ­σβάλ­λουν την αι­σθη­τι­κή τους και κα­νέ­να που να α­να­φέ­ρε­ται στην προ­σβο­λή της δη­μό­σιας τά­ξης και των χρη­στών η­θών α­πό ε­κεί­νους που αυ­το­μα­στι­γώ­νον­ται στον Πει­ραι­ά.