Σελίδες

Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2009

Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ

Συνέχεια ἀπό τό "Ἀρχαγγέλων τόπος"

δ κριβς χουμε τ θεολογικ τοποθτηση τι, Πανγαθος Πατρας λων τν νθρπων προικζει μ τ δια προσντα λους τος νθρπους. Δνει σ λους τ ατεξοσιο, τν λευθερα, δνει τ ψυχικ, τ σωματικ κα τ πνευματικ χαρσματα, δνει τς δυναττητες -πντοτε μσα σ κποιο περιβαλλοντικ πλασιο, σ κποια χωροχρο νικ συντεταγμνη- δνει τς προϋποθσεις στν νθρωπο ν πρξει κα ν λειτουρ γσει τν παρξ του, τν προσωπικτητ του, μ ατεξουσιτητα κα λευθερα.

νας λοιπν υἱός παρνει τν περιουσα του κα φεγει μακρι κα κε τν διασκορπζει μ ζω σωτη, σπταλη, μαρτωλ.

Δν μς λει παραβολ τ κανε πρεσβτερος, λλ π τν ξληξι τς διηγσεως εναι σαφς τι, φσον το δθη περιουσα τν πρε, λλ δν θλησε ν ποχωριστε π τν Πατρα. Κρτησε δετερος υἱός τν θση πο εχε στν οκογνεια κα νομιμφρων, ποταγμνος, ργατικς κα πιμελς συνχισε ν ζε μ τν Πατρα στ διο σπιτικ.

'Εν μως φανεται π τν παραβολ τι νετερος υἱός φεγει κα χωρζεται π τν Πατρα, πρεσβτερος Υἱός δημιουργε ναν λλο χωρισμ πο δν φανεται.

Πατρας παρλληλα δείχνει πς ζε τν πνο το χωρισμο το νετερου υο, πς πονει, νδιαφρεται κα προσδοκ τν πιστροφ του.

πρεσβτερος υἱός, πως διαφανεται στ συμπεριφορ του στ τλος τς παραβολς, πορρπτει τν νετερο υἱό. πορρπτει τν δελφ του, τν ξεχνει. ρχζει ν διαφοροποιε τν συμπεριφορ του ναντι το δελφο του. Δν συμβαδζει μ τν Πατρα στ ασθματα, στ σεβασμ τς προσωπικτητας, στν γπη. Κι ατς χωρισμς δν φανεται. Ατ εναι πρτη μορφ τς κρυφς σωτεας.

Εναι σωτεα τ τι πρεσβτερος υἱός δν τρφει τ ασθματα, τ σκψη, τ φρονματα, τ λαχτρα, τν γωνα, τν γπη γι τν δελφ του. λα ατ δηλαδ πο τρφει Πατρας γι τ νετερο παιδ Του.

νθρωπος χωρς τ Θε ρχζει ν ζε τ ζω του, ν πρχει γι τν δονή. 'Εξαχρεινεται κα βζει τν αυτ του στν κατσταση το ποβαθμισμνου ντος, κμα πι κτω κα π τ ζα. Δν χει τ δυναττητα ν φει οτε τν τροφ τν ζων πο βσκει.Ὅλα ατ εναι συμβολικ κα φανερνουν κριβς τι νθρωπος πο κυνηγει τν δον ετελζεται, μεινεται διαρκς μχρι πο ν δν μετανοσει καταστρφεται.

«Δαπανσαντος δ ατο τ πντα... οδες δδου ατ...». Μχρι δ διαγρφεται σ' ατος τος στχους λη ξαχρεωση τς νθρπινης προσωπικτητας, ποα θλει ν ζσει μακρι π τ Θε, μ τν σπατλη τν χαρισμτων, σ μι «φιλα» μ τος νθρπους. Φιλα πο δν εναι τποτα λλο παρ παρχρηση κατκριση το νς π τν λλο. Ατ φιλα δν εναι βοηθητικ, εφρσυνη. Προκαλε εχαρστηση στ ασθητρια, λλ δν εφρανει πνευματικ, δν παραμνει μετ π ατς τς παραχρσεις κα καταχρσεις, δν φνει τποτα πο ν γεμζει τν νθρωπο.

πρεσβτερος υἱός φανεται -π τν εκνα πο μς δδεται στ τλος - τι εναι νθρωπος το μχθου, τς νομιμτητας, τς ποταγς στ Θε. Διατηρε πσης μσα του τν πιθυμα τς πολασεως, τς εφροσνης, λλ δν τν φανερνει. Δν τν νακοι ννει. Δν τν διεκδικε. Δν ζητει τποτα π τν Πατρα. Τν στερεται φαινομενκ κουσως, λλ μσα του τν κρατει λοζντανη. Εναι κτι πο τ ζ ξω π τ σχση Του μ τν Πατρα.'Εδ διαφανεται μι λλη πλευρ τς σωτεας.

Εναι «σωτεα» τ ν κρατμε πιθυμες, θελματα, δικαιματα, σκψεις, πο δν τολμμε ν νακοινσουμε στ Θε Πατρα, πο δν μπορομε ν τ κνουμε προσευχ.

Κι ατ σωτεα εναι πολ βαθι μσα μας, πο μς ξαχρεινει χωρς ν τ καταλαβανουμε. ν λλη πλευρ το νετερου υο εναι τσο φανερ κα κραυγαλα.

πρεσβτερος υἱός ζ ντονα ατ τν κατσταση, «τοσατα χρνια δουλεω σοι...» κι ατ φανερνεται μ τ λγο του. χι μνον λοιπν χει ζωνταν ατ τν πιθυμα, λλ μσα στν πομνωσ του, μσα στν ατονμησ του τν κρυφ, κνει ατ τν πιθυμα κριτριο γι ν ναπτξει τν πιθετικτητα ναντον το Θεο Πατρα, ταν ργτερα 'Εκενος θ δεξει τ στοργ Του στν νετερο σωτο υἱό πο πιστρφει.

π. ντώνιος Ρωμαίος