Μακαριώτατε,
Σας ευχαριστώ εκ βάθους ψυχής για την
μεγάλη τιμή που μου κάνετε σήμερα, τελώντας το Μεγάλο Μυστήριο της
Χειροτονίας μου εις Διάκονον.
Αισθάνομαι την ανάγκη σε αυτήν την τόσο
πολύ σημαντική στιγμή της ζωής μου, να μοιραστώ μαζί σας, τον τρόπο με
τον οποίο η πρόνοια του Θεού ενήργησε στην ζωή μου.
Ανατράφηκα σε ένα σπίτι όπου η αγάπη
για το βιβλίο, την τέχνη, την φιλοσοφία και τον πολιτισμό μού δόθηκε
απλόχερα και που μαζί με αρχές και ηθικές αξίες, αποτελούν την κληρονομιά
που μου έδωσαν οι γονείς μου.
Σπούδασα οικονομικές επιστήμες σε
προπτυχιακὀ και μεταπτυχιακό επίπεδο, πιστεύοντας ότι θα ακολουθήσω
τον πατέρα μου σε αυτόν τον επαγγελματικό τομέα. Όμως, ταυτόχρονα,
μια βαθειά αναζήτηση για τα καίρια και σημαντικά της ζωής εξελισσόταν
μέσα μου.
Μεγαλώνοντας, άρχισα να έρχομαι αντιμέτωπος
με την σκληρή πραγματικότητα του κόσμου τούτου της φθοράς: την αποτυχία
στις σχέσεις, την έλλειψη νοήματος ζωής, την μοναξιά, την αρρώστια, τον
θάνατο.
Στα πολλά ερωτήματα που δεν έβρισκαν
απάντηση μέσα μου, άρχισε να καρποφορεί ο σπόρος που είχαν σπείρει ο
παππούς και οι γιαγιάδες μου, οι οποίοι όταν ήμουν μικρός, με πήραν από
το χέρι και με οδήγησαν στην εκκλησία, όπου κατέφευγαν στις δύσκολες
και στις χαρούμενες στιγμές τους.
Έτσι, αναζητώντας αυτήν την προσωπική
σχέση με τον Χριστό, ύστερα από μια σύντομη
περιπλάνηση, τα βήματά μου με οδήγησαν
σε αυτή την ενορία, η οποία μου δίνει πνοή ζωής τα τελευταία δέκα χρόνια.
Για την ζωή μου στην ενορία των Παμμεγίστων
Ταξιάρχών, τι να πρωτοπώ;
Εδώ γνώρισα την σύζυγό μου Αναστασία,
κι ύστερα από μερικά χρόνια σε τούτο τον Ναό ενωθήκαμε με το μυστήριο
του γάμου και συντροφεύει την ζωή μου και την πορεία μου στην εκκλησία.
Το παιδί μας έκανε τα πρώτα του βήματα στην αυλή του Ναού κι εδώ το βαπτίσαμε.
Εδώ διακονούμε μαζί και οι δύο στις κατηχητικές συντροφιές, συμμετέχοντας
σε κατασκηνώσεις, οργανώνοντας εκδρομές και πολιτιστικές εκδηλώσεις,
καλλιεργώντας τα χαρίσματά μας, παλεύοντας να κάνουμε αρχή μετανοίας
καθημερινά.
Εδώ ζω το μυστήριο της ενότητας της Εκκλησίας.
Σε έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι έχουν γίνει καχύποπτοι, κατακερματισμένοι
και κλεισμένοι στην ιδιωτικότητά τους, η ενορία των Ταξιαρχών, όπως
και κάθε ενορία στην οποία βιώνεται το μυστήριο της Εκκλησίας, αποτελεί
έναν χώρο σύναξης ανθρώπων διαφορετικών μεταξύ μας, οι οποίοι με
κέντρο την Θεία Λειτουργία και την λατρευτική ζωή, σπουδάζουμε την αγάπη
μας για τον Χριστό και το Ευαγγέλιο, γνωριζόμαστε μεταξύ μας, διαλεγόμαστε
ελεύθερα, μοιραζόμαστε τις χαρές και λύπες
του βίου μας, προσπαθούμε να διακονούμε τον πλησίον και να συνοδοιπορούμε,
ζούμε την θεραπεία που μας προσφέρει η κοινοτική ζωή.
Ζώντας την Ευχαριστία μετά την Θεία
Ευχαριστία, αναζητούμε το Ευαγγελικό ήθος, προσπαθούμε να καλλιεργήσουμε
ένα πρόσφορο έδαφος, έτσι ώστε όποιος έρχεται στην Εκκλησία να νιώθει
σαν να πέφτει σε μία ζεστή αγκαλιά. Κάτι τέτοιο δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί
αν δεν αναζητούμε την προσωπική μας ευθύνη, αν δεν παλεύουμε να ζήσουμε
το μυστήριο της μετανοίας μας, εάν μένουμε μόνο σε κάποια ωραία λόγια
και απομακρυνόμαστε έτσι από την ασκητική της αγάπης, την οποία διδάσκει
η παράδοση της Εκκλησίας μας.
Η μαρτυρία που θα ήθελα να προσφέρω
στον πλησίον, θα ήθελα να είναι η μαρτυρία της Ελπίδας που διαδίδει
το Ευαγγέλιο, σε μια εποχή που η απελπισία, η γκρίνια και ο φανατισμός
είναι διάχυτα παντού, μια μαρτυρία Ελευθερίας, εκκοπής του θελήματος,
υπομονής και θυσίας της φιλαυτίας μου για τον αδελφό, μια μαρτυρία
Ευχαριστίας για οτιδήποτε όμορφο μας έχει δοθεί σε αυτήν την ζωή,
μια μαρτυρία Αλήθειας και Αγάπης.
Αυτός ο φιλόσοφος βίος, όπως τον αναφέρουν
οι πατέρες, αποτελεί το βαθύτερο νόημα με το οποίο επιθυμώ να ζω
στην Εκκλησία μας και μου δίνει μία αίσθηση πληρότητας, καθώς νιώθω
ότι δεν είμαι μόνος, αλλά την ίδια στιγμή, απανταχού της γής, υπάρχουν
πάμπολλοι άνθρωποι οι οποίο έχουν τον ίδιο πόθο μαζί μου για την εν Χριστώ
ζωή.
Μαθητεύοντας στην παράδοση της Εκκλησίας,
η οποία προσωποποιείται στο πρόσωπο του π. Χριστοδούλου, ενός ποιμένα
που έχει δοθεί ολοκληρωτικά στον δρόμο του Χριστού, και που μαζί με
την πρεσβυτέρα του έχουν γίνει η ψυχή της ενορίας μας, δεν μπορώ παρά
να νιώσω μια βαθιά επιθυμία. Η καρδιά μου λαχταρά να ζήσω και εγώ την
χαρά που έχει η διακονία στην Εκκλησία μας, όπως και τόσοι άλλοι υπηρέτες
του Χριστού, από την ταπεινή Χριστιανή
της διπλανής πόρτας που διακονεί την εκκλησία με υψηλή αίσθηση ευθύνης,
προσφέροντας το χαμόγελό της απλόχερα σε όποιον αντικρύζει, μέχρι
και εσάς τον ίδιο, Μακαριώτατε, που εμφυσείτε στην Εκκλησία ένα πνεύμα
ενότητας, ειρήνης και αγάπης.
Επιθυμώ
να ανήκω και εγώ σε αυτή την ανθρώπινη αλυσίδα, που ξεκινά από τους
Αποστόλους, τους Αγίους και τους Πατέρες, και φτάνει μέχρι τους αγίους
του αιώνα μας, όλους όσους απαρνήθηκαν τον εαυτό τους, ήραν τον Σταυρό
τους και ακολούθησαν τον Χριστό.
Νιώθω να μού απευθύνεται ένα διαρκές
κάλεσμα να αφήσω πίσω τα πάθη και τις μικρότητες μου, την καθημερινή
γκρίνια και την ραθυμία μου, να θάψω βαθιά μέσα στην γη τούς ψεύτικους
θησαυρούς στους οποίους επένδυσα και να καλλιεργήσω τα ουσιαστικά
χαρίσματά μου, να ριχτώ με όλο μου το "Είναι" στην διακονία
στον συνάνθρωπο, στην πορεία προς την Αγάπη.
Γνωρίζω ότι οι εποχές είναι δύσκολες,
πως η πνευματική και οικονομική κρίση γονατίζει τους συμπατριώτες
μας, ενώ φόβος, οργή και θλίψη έχουν καταλάβει πολλούς αδελφούς μας.
Στις μέρες μας πολύς κόσμος έχει ξεκοπεί από την παράδοσή μας και την
Εκκλησία και πορεύεται τυφλός στο σκοτάδι. Η κρίση μάς κρίνει, όπως
έχετε πει εσείς, Μακαριώτατε, και φέρνει στην επιφάνεια την αστοχία
μας. Όμως, όπου πλεονάζει η αμαρτία, υπερπερισσεύει η χάρις, όπως
λέει ο απόστολος Παύλος, και νομίζω πως τα επόμενα χρόνια πολλοί άνθρωποι
θα αναζητήσουν νόημα ζωής μέσα στην καταχνιά των χιλιάδων προβλημάτων.
«Ο θερισμός είναι πολύς, οἱ δε εργάτες ολίγοι», λέει ο Κύριος, κι εγώ
επιθυμώ πολύ να εργαστώ στον αμπελώνα του.
Μακαριώτατε, δεν τολμώ να πω μεγάλες
κουβέντες, παρά μόνο ζητώ την ευχή σας, καθώς και τις ευχές των παρισταμένων
Πατέρων και των αδελφών που συλλειτουργούνται μαζί μας, ώστε ο Σταυρωμένος
και αναστημένος Χριστός να μου δίνει δύναμη σε αυτόν τον δρόμο που έχουν
πορευτεί τόσοι άνθρωποι στην ιστορία και να με αξιώσει να ακούσω στο
τέλος της ζωής μου το "Είσελθε εις την χαρά του Κυρίου σου".
Σας ευχαριστώ πολύ. Ζητώ την ευλογία
σας και την ευχή σας.