Σελίδες

Σάββατο 26 Δεκεμβρίου 2015

Κι εφέτος Χριστούγεννα ... ανάμνηση ή μήνυμα αγάπης;




Μέσα στο κλίμα γενικής αναστάτωσης, αβεβαιότητας και θλίψης για τον πόνο που κυριαρχεί, αλλά και αγωνίας για ενδεχόμενη γενικευμένη πολεμική σύγκρουση στον πλανήτη μας, καθένας μας καλείται να γιορτάσει και εφέτος τα Χριστούγεννα, τη Σάρκωση του Θεανθρώπου, την είσοδό Του στην ανθρώπινη ιστορία.
Μα τι να μπορεί να σημαίνουν τα Χριστούγεννα σήμερα για τον κατακερματισμένο σύγχρονο άνθρωπο και ιδιαίτερα το νέο, ο οποίος αναζητά λίγο φως, νόημα ύπαρξης, ένα χέρι για να πιαστεί; Ο λογικά σκεπτόμενος άνθρωπος εκστομίζει πολλά «γιατί»: για τη φτώχεια, την αδικία, τον αμοραλισμό, την απαξίωση του προσώπου, την εγκατάλειψη του ανθρώπου από τον συνάνθρωπο, τη μοναξιά, την τρομοκρατία, τη βία που βλέπουμε να απλώνει το χέρι της και στις πιο τρυφερές ηλικίες, τη σκοπιμότητα που κυριαρχεί σε όλες σχεδόν τις σχέσεις, την αναξιοκρατία. Ένα αδιάλειπτο γιατί;


Την απάντηση σε όλα αυτά τα ερωτήματα, που συνήθως μένουν αναπάντητα, έρχεται τις ημέρες αυτές να δώσει η Σάρκωση του Θεού Λόγου, η γέννηση του Εμμανουήλ, του Ιησού Χριστού. Ο απρόσιτος, από αγάπη για το πλάσμα Του, γίνεται προσιτός. Ο άπειρος σμικρύνεται και ο αχώρητος χωρείται. Ο «αναφής» ταπεινώνεται και δέχεται να ψηλαφηθεί. Ο Υιός και Λόγος του Θεού Πατρός προσλαμβάνοντας την ανθρώπινη φύση και ενώνοντάς την με την Θεία Του φύση παρεμβαίνει στον χρόνο και εντάσσεται στην ανθρώπινη ιστορία. Γίνεται ιστορικό πρόσωπο, πέρα από κάθε αμφισβήτηση.
Σήμερα, πιο επίκαιρα από ποτέ, τα λόγια του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου έρχονται να απαλύνουν τον πόνο που νιώθει ο καθένας μέσα του για όσα τον πληγώνουν και ηχούν συνάμα παρηγορητικά, καθώς παρουσιάζουν τον Χριστό να απευθύνεται στον άνθρωπο λέγοντας: «Εγώ είμαι πατέρας, εγώ αδελφός, εγώ νυμφίος, εγώ οικία, εγώ τροφή, εγώ ένδυμα, εγώ ρίζα, εγώ θεμέλιο, κάθε τι το οποίο θέλεις εγώ· να μην έχεις ανάγκη από τίποτε. Εγώ και θα σε υπηρετήσω· διότι ήλθα να υπηρετήσω, όχι να υπηρετηθώ. Εγώ είμαι και φίλος, και μέλος του σώματος και κεφαλή και αδελφός, και αδελφή και μητέρα, όλα εγώ· να θεωρείς εμένα φίλο σου. Εγώ έγινα πτωχός για σένα· έγινα και περιπλανώμενος για σένα· ανέβηκα επάνω στο Σταυρό για σένα· τάφηκα για σένα· στον ουρανό πάνω για σένα υπάρχω με τον Πατέρα· κάτω στη γη στάλθηκα από τον Πατέρα ως μεσολαβητής για σένα. Όλα για εμένα είσαι συ· και αδελφός και συγκληρονόμος και φίλος και μέλος του σώματος. Τί περισσότερο θέλεις;» (Αγίου Ιωάννου Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως του Χρυσοστόμου απόσπασμα εκ της 76ης ομιλίας αυτού εις το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον 24,16-31, ΕΠΕ τόμ. 12, σελ. 34).


Ο άνθρωπος με την ενανθρώπηση του Θεού Λόγου απέκτησε τη δυνατότητα να προσεγγίσει τον Θεό Δημιουργό του και να Τον γνωρίσει. Απέκτησε την αμεσότητα της κοινωνίας, η οποία θα συνεχισθεί ανανεωμένη στην αιωνιότητα. Αυτή είναι η αιώνια αλήθεια που κηρύσσεται αυτές τις ημέρες από τη Βηθλεέμ. Στο γεγονός της ενανθρώπησης του Θεού Λόγου εναποτίθεται η ελπίδα για τον πολυμέτωπο αγώνα, για την υπέρβαση του ατομισμού και την αποδοχή του άλλου, του ξένου, του πρόσφυγα, του συνανθρώπου, του αδελφού. Στην άρρητη κένωση της θεότητας ψηλαφήται η άπειρη αγάπη του Δημιουργού για το δημιούργημά Του, μια αγάπη εκστατική, άνευ όρων και ορίων.
Άραγε, διακατέχεται η καρδιά του συγχρόνου ανθρώπου από τον αναστεναγμό της αγαπώσης καρδιάς του ποιητή του Άσματος των Ασμάτων, όταν αυτός αναφωνεί; «Ἀνάστα ἐλθέ, ἡ πλησίον μου, καλή μου, περιστερά μου, ὅτι ἰδού ὁ χειμὼν παρῆλθεν». (Άσμα Ασμάτων 2, 10).  Οι λόγοι αυτοί του σοφού βασιλιά Σολομώντα, αποτελούν ένα αγαπητικό ξέσπασμα της ελπίδας, της ελευθερίας και της αναγέννησης. Προβάλλουν στην ανθρωπότητα, όπως το πρώτο φως της Ανατολής. Αναγγέλλουν το χαρμόσυνο μήνυμα της ενανθρώπησης του Θεού, όπως αυτό σαλπίζεται δι᾽ Αγγέλων στους ανθρώπους και «ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία!». Δίνουν έμφαση στην απελευθερωτική δύναμη της πίστης μέσω της οποίας μπορεί ο εγκλωβισμένος στον ορθολογισμό του άνθρωπος, να σχετιστεί με το άρρητο, το άκτιστο και να κοινωνήσει οντολογικά, υπαρξιακά με τον σαρκωμένο Λόγο, το Θείον Βρέφος, την Ανατολή των ανατολών, κατά τον υμνογράφο.


Εδώ βρίσκεται η πρόκληση. Θα σταθεί ο καθένας από εμάς ταπεινός προσκυνητής ενώπιον της φάτνης όπου ανακλίνεται «ὁ ἐν σμικρῷ Μέγας»; Η απάντηση, δίνεται εσωτερικά, καρδιακά, μέσα από τις πράξεις αγάπης και το πνεύμα οντολογικής ταπείνωσης που εμφωλεύει στην ψυχή κάθε ανθρώπου που αγωνίζεται εναντίον του ατομισμού του. Αγάπη και Ταπείνωση, η Αυτό-αγάπη ταπεινώθηκε γενόμενη άνθρωπος, ο Θεάνθρωπος. 


Φίλιππος Ι. Τακόπουλος
Υπ. Δρ. Θεολογίας