Διηγήσεις π. Χαραλάμπου Διονυσιάτου
Προηγουμένου Ιεράς Μονής Διονυσίου Αγ. Όρους
(Συνέχεια από το Αρχαγγέλων τόπος)
... Ούτω κάποτε προσευχόμενος επί πολύ ώρα, ξαφνικά αισθάνθηκα την Παρουσία του Θεού μπροστά μου! (όχι να τον βλέπω). Εκείνη την ώρα, το τι αισθάνθηκα, δεν περιγράφεται. Ένας Θείος Έρως ανέκφραστος, μία αγάπη που δεν περιγράφεται. Δεν μπορείς να κρατηθείς, πέφτεις κάτω. Αν κρατούσε πάνω από 2-3 λεπτά θα πέθαινα, δεν αντέχεις.
Από την πολλήν αγάπη καίεσαι μέσα σου, από την πολλή γλυκύτητα και μακαριότητα, από τον πολύ θείο έρωτα για τον Χριστό. Πέφτεις κάτω και άλλο τίποτα δε λες, μόνο: «σώσε με! σώσε με!» φωνάζεις, διότι θα πεθάνεις αν κρατήσει λίγο ακόμη. Τρία λεπτά εάν κρατήσει, θα ξεψυχήσει ο άνθρωπος από τον πολύ έρωτα στον Χριστό, από την πολλή αγάπη.
Μετά όταν υποχώρησε, επί τρείς ώρες περίπου έλεγα την ευχή και άφθονα γλυκύτατα δάκρυα έτρεχαν. Και πολλές φορές όταν ενθυμούμαι την κατάσταση εκείνη της χάριτος, όπου αισθανόμουν δίπλα μου, μπροστά μου, την παρουσία του θεού, έρχονται γλυκύτατα δάκρυα και προσευχή συνεχής.
Κάποτε προσευχόμενος πάλι, βλέπω τον εαυτόν μου ξαπλωμένο νεκρό απέναντι μου, φορώντας το πετραχήλι. Αυτό ήταν έκσταση, δράμα. Τώρα; τίποτε δεν έκανα σκεπτόμουνα, τι λόγο θα δώσω στον Θεόν για τις πράξεις μου, για την ζωήν μου; και με έπιασε δέος, μ' έπιασε τρόμος. Τι απολογία θα δώσω τώρα; Περίπου 10 λεπτά κράτησε αυτή ή δράση. Πάγωσα, τώρα πηγαίνω εις την κρίσιν. Έβλεπα μόνον τον εαυτόν μου, κανέναν άλλον, τίποτε άλλο δεν έκρινα. Όταν συνήλθα, όταν ήλθα εις τον εαυτόν μου, είχα την αίσθηση της μνήμης θανάτου, μου ήλθε πένθος και δάκρυα. Αυτή ή μνήμη θανάτου, αυτό το πένθος, βάστηξαν πολύ καιρό. Άλλο λοιπόν ή μνήμη θανάτου που κάνομε ημείς με διάφορες σκέψεις και θεωρίες (κι' αυτή πολύ καλή και χρησιμότατη είναι), και άλλη αυτή που δίδει ό Θεός εν αισθήσει.
Μία φορά ό Γέροντας μού είχε πει ότι αισθάνθηκε ένα ανέκφραστο αίσθημα αγάπης προς το Ευαγγέλιο κατά την Θ. Λειτουργία. Του έρχονταν να αγκαλιάσει το Ευαγγέλιον, ει δυνατόν να το βάλει μέσα του. Κι εγώ κάποτε αισθάνθηκα ένα παρόμοιο αίσθημα ανεκφράστου αγάπης για το Ευαγγέλιον. Ήθελα να πάρω το Ευαγγέλιον, να το βάλω μέσα στην ψυχή μου, δεν το χόρταινα. Άλλοτε πάλι, εκεί που προσευχόμουνα είχα επίσκεψη χάριτος. Όλη ή γραφή μπήκε τρόπον τινά μέσα μου. Περί Αγάπης, περί ειρήνης κλπ. Ούτω, άρχισαν να λέγονται όλα μέσα μου από την γραφή. Εκείνα που δεν διάβαζα, ύστερα τα διάβαζα και τα έβλεπα. Θεέ μου, τι είναι αυτό; δεν μπορούσα να κρατήσω τον εαυτό μου. Τι φωτισμός είναι αυτός που δίδεις Θεέ μου, ώστε να γνωρίσουμε και να κατανοήσομε όλη την Γραφή!
από το περιοδοκό "ΟΣΙΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ".
τ. 9, 2003
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου