Ο ΣΚΟΠΟΣ ΔΕΝ ΕΞΑΓΙΑΖΕΙ ΤΑ ΜΕΣΑ

Ἀνοικτή ἐπιστολή

Ἁγιορείτου κελλιώτου μοναχοῦ π. Δ. Ι.

Ἀγαπητοί ἀδελφοί ἐν Κυρίῳ,

Ὁ Ἄθως ὡς γνωστόν εἶναι ὁ τόπος καί τό περιβόλι τῆς Παναγίας, ἡ κιβωτός τῆς ὁρθοδόξου πίστεως καί Ἀληθείας, ταμεῖον προσευχῆς, ἔργων πίστεως, τέχνης καί ἱστορίας, ἀλλά καί τῆς ἐθνικῆς διαχρονικῆς ψυχῆς μας.

Ὅταν διασύρεται ἔστω γιά κάποιαν εὔλογη αἰτία, ὁδηγούμεθα ἐν ἀγνοία μας σἐ σίγουρη ἐθνική καί πνευματική αὐτοκτονία. Ἀμφισβητοῦμε ἔμμεσα τήν καθαρότητα τῆς Παναγίας μας, τῆς μόνης πύλης τῆς σωτηρίας μας. Διχαζόμαστε κατά πόσον ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας εἶναι γεγονός.

Πονᾶμε γιά τά ὅσα συνέβησαν χτές στήν Ἑλλαδική Ἐκκλησία, σήμερα στό Ἅγιον Ὄρος, αὔριο στό μοναδικό καταφύγιό μας, τά ἐνδότερα τῆς ψυχῆς μας. Γνωρίζουμε τόν ἀρχιστράτηγο αὐτοῦ τοῦ διωγμοῦ, δέν πτοούμεθα, διότι αὐτός πάντα διέσυρε καί συκοφαντοῦσε τόν Ἀναστημένο Κύριο καί τό «Σῶμα» Του. Βεβαίως, ὅλα γίνονται κατά παραχώρηση τῆς Θεοτόκου γιά τήν ὠφέλεια ὅλων μας - μοναχῶν, ἱερέων καί λαϊκῶν, γιά νά ἐπαναλειτουργήσουμε σωστά στόν χῶρο τῆς πίστης μας καί νά ἀποβάλλουμε τήν σκουριά τῆς πνευματικῆς μας ἀδράνειας καί νά ἀποτελοῦμε στό ἐξῆς πυρωμένο σίδερο, ὅπου πλέον δέν θά μᾶς ἀγγίζουν τά ὅποια μιαρά ἤ κεντροφόρα ζωΰφια τοῦ Φαρισαϊσμοῦ. Θά ξεδιψάσουμε πλέον ἀπό τήν πηγή καί ὄχι ἀπό παγάκια ἤ βαλτονέρια. Δέν χρειάζεται νά ἐπαναλάβουμε τήν ἰδιαίτερη εὔνοια καί προστασία τῆς Θεοτόκου γιά τόν Ὀρθόδοξο λαό της.

Εἴμαστε στό Ἅγιον Ὄρος ἐπιστρατευμένοι, ἐντεταλμένοι ὡς ἁπλοί στρατιῶτες νά ὑπηρετοῦμε Αὐτήν καί τόν λαό της. Ἤρθαμε στόν Ἱερό Ἄθωνα νά προσλάβουμε, νά ἀνακουφίσουμε τόν πόνο ὅλων, νά τῆς προσφέρουμε τήν ἀγωνία καί τό δάκρυ αὐτοῦ τοῦ τόπου, τῆς πονεμένης Ρωμιοσύνης, ἀλλά καί ὁλοκλήρου τοῦ ἀγωνιῶντος κόσμου.

Ἤρθαμε νά πτωχεύσουμε, γιά νά πλουτίσουν φωτισμό, εἰρήνη, σωτηρία καί αἰωνιότητα οἱ ἀδελφοί μας καί ὄχι νά τούς ἀφαιρέσουμε χρήματα καί ἀγαθά γιά τήν δική μας αὐταρέσκεια.

Ζητοῦμε τήν κατανόηση ὅλων γιά τίς ὑλικές μας ἀνάγκες. Ἔχουμε ὑλικά σώματα, ἔχουμε Μονές καί κελλιά γιά τήν διαμονή καί τήν ἀνάπαυση ἡμῶν καί τῶν ἀδελφῶν. Οἱ ἀνάγκες ὅμως αὐτές, ἔχουν νόημα ὅταν ὑπηρετοῦν τά χρειώδη τῆς ζωῆς μας. Ἐάν χάσουν αὐτή τήν προοπτική, ἀκυρώνουν τήν οὐσία τὴς ἀποστολῆς μας.

Ἐδῶ ἀπόβλέπουμε στό νά καταστοῦμε πραγματικοί καί ἀληθινοί ἄνθρωποι, εἰλικρινεῖς μέ τούς ἑαυτούς μας, τόν Θεό καί τούς ἄλλους, εὐθεῖς στήν καρδία, ἀνοικτοί καί ἔκθετοι στό Θεῖο θέλημα καί ὄχι νά προαγόμεθα στήν πονηρία τοῦ σύγχρονου χρηματοπιστωτικοῦ συστήματος τῆς διεθνοῦς οἰκονομικῆς ἀπάτης πού σταύρωσε τόν Χριστό καί συνεχίζει νά τόν σταυρώνει.

Παραμένουμε στήν ἄσκηση γιά νά μετανοοῦμε καί νά ταπεινωθοῦμε σάν τήν πόρνη τοῦ Εὐαγγελίου, καί ὄχι γιά νά ναρκισσευόμαστε καί νά αὐτοδικαιωνόμαστε ὡς «καθαρές» μωρές παρθένες, σέ βάρος τῶν κατακρινομένων χωρίς ἔλεος, διότι τοῦτο τό σωτήριο λάδι τό κάναμε τραπεζικές καταθέσεις καί δέν τό προσφέραμε στά τραπέζια τῶν πενομένων σωματικά καί ψυχικά ἀδελφῶν.

Τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησον» τό εἶπε ὁ μετανοῶν τελώνης καί ἡ πόρνη. Δέν ἔγινε ποτέ ὄργανο Φαρισαϊσμοῦ γιά κατάκριση, πλουτισμό, ἀσπλαγχνία, πονηρία πρός τούς ἄλλους, ὅπως κάποιοι στό Ἅγιον Ὄρος τό ἔχουν διαστρέψει καί παρερμηνεύσει. Βιώνουμε ἐδῶ τό Ὀρθόδοξο ἦθος καί τήν πράξη τῆς ἀνώτερης ἀποστολῆς τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς, καί ὄχι τίς ψευδοβεβαιότητες τῆς ἐν κόσμῳ ἀπάτης καί τῶν Εὐρωπαῖκῶν καί ἀλλων πακέτων.

Διαμένουμε ἐδῶ γιά νά μαθητεύσουμε παρά τούς πόδας τῶν παλαιῶν Ἁγιορειτῶν Ἁγίων, ζώντων και τεθνεώτων, καί ὄχι νά ἐξοντώσουμε τούς ὑπάρχοντες σωματικά καί ἠθικά, γιά νά λάβουμε τά ὑποστατικά τους ἤ τίς Μονές τους καί νά τίς μετατρέψουμε σέ ἐμπορικά κέντρα πού θά ἀσχολοῦνται μέ χρηματιστήρια, καταθέσεις, business plans καί off shores. Ὁ σκοπός δέν ἐξαγιάζει τά μέσα.

Ἑάν οἱ παλιοί Ἁγιορεῖτες εἶχαν τήν λογική κάποιων τέτοιων σύγχρονων μοναχῶν, μέ τήν χιλιόχρονη ἱστορία τοῦ μοναχισμοῦ, τό Ἅγιον Ὄρος θά κατεῖχε ὅλη τήν Ἑλλάδα καί τήν Βαλκανική. Τό πνεῦμα ὅμως τῶν παλαιῶν δέν ἦταν κτητικό, ἀλλά πνεῦμα προσφορᾶς, θυσίας καί ἀνυπόκριτης ἀγάπης. Πῶς κάποτε ὅλοι οἱ Ἁγιορεῖτες ὁμόφωνα δώρισαν στούς πρόσφυγες τῆς Μικρασιατικῆς τραγωδίας τήν μισή Χαλκιδική;

Ζητᾶμε ἀπό τόν πιστό λαό συγγνώμη, ἐάν πρός στιγμήν τόν προδώσαμε, καί λίγο ἤ πολύ ξεπέσαμε ἀπό τήν ἀποστολή μας - βεβαίως ὄχι ὅλοι. Τί εὐθύνη ἔχουν οἱ ἕνδεκα μαθητές, γιά τό ὅτι ὑπῆρχε ἕνας Ἰούδας; Ὅμως καί οἱ ἕνδεκα θά πρέπει νά προσέξουν, νά μετανοοῦν καί νά ἀγωνίζονται, γιά νά μήν γίνουν καί αὐτοί ἀπό ἀμέλεια τό ἴδιο. Πάντως ὅλοι ὁφείλουμε πολλά σέ ὅλους. Γιά τά ἀλλότρια πταίσματα ἴσως καί ἐμεῖς εὐθυνόμαστε.

Ἄν ὅλοι μετανοοῦμε διαρκῶς , ὁ Θεός θά μᾶς φυλάξει ἀπό τά δύσκολα καί ἐπερχόμενα καί ὁ τόπος θά ἀλλάξει τήν φθίνουσα πορεία του.

Ἀδελφοί, ζοῦμε περισότερο ἀπό κάθε ἀλλον τόν πόνο, τήν ἀγωνία, τό δάκρυ σας, τόν πόθο γιά περισσότερη Ἀλήθεια, δικαιοσύνη, εἰρήνη, ἰσότητα, ἀγάπη, ἀλληλεγγύη. Ὅμως ὑπεύθυνα σᾶς λέγουμε ἀπό τόν ὑψηλό καί ἀπρόσβλητο Ἄθωνα, κινούμενοι μόνο ἀπό ἐνδιαφέρον καί ἀγάπη, καθ’ ὅσον ὁ τόπος μας ἐδῶ εἶναι τό μνῆμα μας, ὅτι εἶναι ἀδύνατον ὁ πνιγόμενος νά σωθεῖ, ἀρπάζοντας τά ἴδια τά μαλλιά του. Χρειάζεται κάποιος Ἀλλος νά τόν βοηθήσει. Αὐτόν τόν Ἄλλον σᾶς δείχνουμε καί τήν Ἁγία Μητέρα Του, τούς μόνους πού μᾶς ἀγαποῦν.